maandag, maart 31, 2008

De rede en de varkens

Euthanasie bij mensen die dementeren vind ik een heel moeilijk onderwerp. Hugo Claus met zijn zelfverkozen dood zette me weer aan het denken. Ik heb enorme bewondering voor hem, maar ik kan me ook de kritiek voorstellen. Niet op de persoonlijke keuze van Hugo Claus. Wie ben ik om daar wat van te zeggen. Maar wel bij de meningen, of liever gezegd de generalisaties die ik daarna in de krant tegenkom. Zoals de Vlaamse filosoof Etienne Vermeersch in de NRC van afgelopen weekend. Hij vindt dat mensen die volledig dement zijn en in een helder moment zeggen dat ze dood willen, dat ook moeten kunnen doen.
Ik weet het niet. Mijn moeder heeft tot nog toe nooit gezegd dat ze dood wilde. Althans voor ons verstaanbaar. Nu past euthanasie ook niet in haar geloofsovertuiging, maar zelfs als ze dat in een helder moment had gezegd, zou ik willen weten waarom ze het zei. Stel je voor dat ze het zegt om ons niet meer tot last te zijn? Ze heeft wel eens gezegd dat we ‘niks meer aan haar hadden’. Een reden om de cocktail op tafel te zetten?
Ik moet niet te cynisch zijn... Hugo Claus verwachtte de komst van meneer Alzheimer en was op tijd met zijn gifbeker, want nu is het zo dat je geen toestemming krijgt voor euthanasie als je niet meer helder van geest bent. Maar zelfs dan, zou ik het durven?
Waarom wil je een eind aan je leven maken? Voor Vermeersch is het duidelijk, hij zou het zelf ook meteen doen. “Zonder rede heeft het voor mij geen zin. Het geluk van het varken, dat goed gevoed wordt, hoeft van mij niet.”
Ik weet het niet. Is de rede het enige dat telt? Varkens schijnen overigens tamelijk intelligente en heel gevoelige beesten te zijn.

maandag, maart 24, 2008

Kijk uit met klokkenluiden!

Begin maart schreef ik een commentaar op de gebeurtenissen in een verpleeghuis in Heemstede. Daarin had ik gezegd dat de twee verzorgenden die de misstanden hadden aangekaart, konden terugkomen op hun werk, maar dat niet hadden gedaan omdat ze liever op zoek gingen naar een werkgever die wel vertrouwen in hen had. Ik kreeg een reactie waar je ook niet vrolijk van wordt. Die twee klokkenluiders hadden willen terugkeren, maar dat kon niet omdat de leiding hun veiligheid niet kon garanderen. Enkele collega’s namen wraak. Zo werd de auto van een van klokkenluiders beschadigd. En die klokkenluiders hebben besloten verder maar hun mond te houden, want ze hebben nieuw werk en ze willen niet dat ze daar bekend worden als ‘de klokkenluiders’.
Misschien dat die mevrouw in de Raad van Bestuur van Zorgbalans, Erna van der Pers, iets weet over personeelsbeleid? Over zorg wist ze niet veel.

maandag, maart 17, 2008

Broers en zussen

Als ik met mensen praat over de rol die familie in het verpleeghuis heeft of zou moeten hebben, krijg ik verschillende reacties. Dat mensen geen tijd hebben om voor hun ouder in het verpleeghuis te zorgen. Dat familie niet het gevoel wil hebben dat je verplicht bent iets te doen in het verpleeghuis. En vooral dat het niet weer de vrouwen zijn die het werk moeten opknappen.
Nu voel ik mezelf erg verbonden met die laatste reactie. Want het is wel duidelijk dat het vooral de vrouwen zijn die de zorg voor hun ouders op hun schouders nemen. Bij ons is dat niet helemaal waar, overigens. Wij hebben de weekenden keurig verdeeld, en mijn oudste broer vervult zijn plichten net als de anderen. Mijn broer uit Spanje kan natuurlijk niet zo vaak komen, maar als hij komt is hij ook zeer zorgzaam voor mijn moeder. De zussen in Nederland, ach de een doet meer als de ander, maar daar zit niemand mee. Het is de keuze die je maakt.
Hoewel ik me verbonden voel met de reactie, zit het me niet helemaal lekker. Het is mij te makkelijk om te roepen dat de zorg voor ouderen een taak van de staat is, omdat anders vrouwen weer gebruikt worden om de gaten op te vangen. Moet je niet eerst en vooral de discussie tussen broers en zussen voeren? In je eigen familie?

maandag, maart 10, 2008

Met één vinger de deur open

Afgelopen weekend heb ik mijn twee wijsvingers laten scannen zodat ik altijd het huis van mijn moeder binnen kan komen zonder een verzorgende te hoeven storen in haar werkzaamheden. Heerlijk. Ik heb er zowel zaterdagavond, zondagmorgen en zondagavond gebruik van gemaakt. Misschien ga ik ook een keer midden in de nacht kijken hoe het met mijn moeder is.
Heerlijk, maar ik heb toch ook wel mijn vraagtekens. Wat gebeurt er met mijn vingerafdrukken? Worden ze ergens opgeslagen? Wie heeft daar toegang toe? Wat moet ik doen als er iemand tegelijk met mij naar binnen wil, of naar buiten? En moet ik mijn moeder ook haar vinger laten scannen? En kan iedereen van onze familie de vinger gescand krijgen?
De directeur gaat op deze vragen studeren. In de tussentijd mis ik de receptionist.

maandag, maart 03, 2008

Vooral niet loslaten!

Weer zo’n leuke uitspraak in de Volkskrant vorige week over misstanden in het verpleeghuis. Dit keer over Kennemerduin in Heemstede, onderdeel van Zorgbalans in Haarlem. Ik moet het echt even letterlijk citeren. Het is te fantastisch en te afgrijselijk...
Aan het woord komt Erna van der Pers, lid van de Raad van Bestuur van Zorgbalans. Ondanks alle kritiek en onderzoeken zegt zij dat de basiszorg in orde is. “Alleen verwachten sommige familieleden en mantelzorgers meer van basiszorg; bijvoorbeeld dat er de hele dag iemand bij vader of moeder kan zitten. Een ander durft beter los te laten en merkt dan dat het ook goed gaat. De vraag wat basiszorg is, is heel persoonlijk en ligt voor iedereen anders.”
Pardon!
Ik zal niet alle voorbeelden uit het artikel opsommen, maar wat mij duidelijk wordt is dat zowel familie als personeel aan de bel heeft getrokken. Twee verzorgenden die een klachtenlijst maakten werden op non actief gesteld. Dat is later wel ingetrokken toen hun klachten juist bleken, maar toen waren die verzorgenden natuurlijk allang vertrokken naar een andere werkgever die wat meer vertrouwen in ze had.
En de familie? Durven loslaten? Liever niet, vooral niet, zou ik zeggen. D’r bovenop zitten. Dat is wel nodig met dat soort bestuurders.