maandag, augustus 27, 2007

´Oh, dat wist ik niet...´

Mijn buurvrouw en ik zijn druk bezig met het uitwerken van de interviews die we hebben gehouden met familieleden in het verpleeghuis. Iedereen heeft veel bewondering voor de verzorgenden die hun partner, vader of moeder verzorgen. Maar wat gaat er veel mis in de communicatie. Zoals de dochter die bij de opname van haar moeder had verteld dat ze haar geen tuinbonen moesten geven. Dat at haar moeder thuis nooit, want de velletjes bleven in haar keel zitten. ´Het heeft weken geduurd voor ze dat goed geregeld hadden. En nog steeds gebeurt het dat er iemand werkt die zegt: “oh, dat wist ik niet.”´ De dochter kijkt of er dan een alternatieve groente is, maar dat kan alleen als er genoeg van is. Want van tevoren is aan de keuken opgegeven hoeveel er van alle gerechten nodig is. Maar zelfs als er wel rekening is gehouden met haar moeder, dan nog wordt het uit onwetendheid bij een ander neergezet.

maandag, augustus 20, 2007

‘Net een gevangenis’

Vroeger gingen de deuren van het verpleeghuis in het weekend om negen uur ‘s morgens open en om elf uur ‘s avonds dicht. Dat betekende dat er ook iemand achter de receptie zat.
Op zeker moment was de receptie om negen uur ‘s avonds dicht. Als je nu iets later dan negen uur eruit wil, moet je op vreselijk veel bellen drukken in de hoop dat iemand ergens op een afdeling je hoort en de deur opendoet.
Sinds een tijdje is receptie ook ‘s morgens later bemand, vanaf tien uur. Als je dan naar binnen wil moet je ook op een bel drukken en dan moeten de verzorgenden op afstand de deur openen. Een tijdstip dat het spitsuur is op de verschillende etages.
Laatst slaagde ik erin op een zondag om voor tien uur ‘s morgens binnen te komen en ook voor tienen het verpleeghuis weer uit te willen, met mijn moeder. Er stond nog een meneer, een bewoner, naast ons die er ook uit wilde. ‘Net een gevangenis...’, zei hij.
Ik hoorde dat ze nu ook in de avond eerder dicht willen gaan. Er zat laatst iemand van de cliëntenraad aan de balie die een onderzoekje deed hoeveel mensen er na zessen nog binnenkwamen. Het lijkt mij een beetje heilloze weg. Zo doe je de luiken steeds verder dicht...

maandag, augustus 13, 2007

Een middagje uit

Zondagmiddag waren mijn moeder en ik uitgenodigd door een vriendin die buiten de stad woont, in de heuvels. Een mooie plek om te vertoeven, leek mij. In het busje keek mijn moeder in het begin vrolijk om zich heen, maar naarmate wij onze eindbestemming naderden trok ze zich steeds meer terug in zichzelf. Gedurende ons bezoek hield ze me de hele tijd goed vast. Aan het einde van de middag kwam het busje ons weer halen. We hadden net wat eten opgeschept maar de chauffeur was onvermurwbaar. Andere klanten wachtten, dus we moesten hals over kop weer terug.
Eenmaal op haar etage warmde de verzorgende de bewaarde maaltijd op. Mijn moeder viel aan. In een hoog tempo at ze haar bord leeg. En ze was helemaal niet meer in zichzelf gekeerd. Misschien heeft ze zich tijdens het bezoek de hele tijd afgevraagd waar ze nu weer beland was. Kende ze die plek? Of had ze die mevrouw die haar zo vriendelijk toelachte al eens eerder ontmoet? En dan had ze ook nog gewoon honger.

maandag, augustus 06, 2007

Een geweldig stel


Uit de recensie van 'Calling it quits: Late-life divorce and starting over', Deidre Bair, overgenomen uit de Volkskrant, 23-02-2007