maandag, september 26, 2005

Stop-dieet

Het is wel handig dat enorme glanzende witte bord aan de muur in de huiskamer. Dag en datum staan erop en met grote letters: het menu van de dag. Het is natuurlijk bedoeld voor de bewoners, maar voor mij is het ook handig. Tijdens zo’n heel weekend wil je wel eens kwijt raken welke dag het ook weer is. Van mij mogen er ook de namen van de aanwezige verzorgenden op, niet alleen voor de bewoners.
Een tijdje geleden stond er geen uitgebreid menu op het bord geschreven, maar alleen ‘stop-dieet’. Ik vroeg aan een verzorgende wat dat betekende, hoewel ik een vaag vermoeden had. En ja hoor, een diarree aanval had de etage getroffen. Mijn moeder ook? Nee, zij niet. Het eten was nu gericht op ‘stoppen’. Voor iedereen. Gelukkig had ik net allemaal in de olijfolie gedrenkte Marokkaanse hapjes voor mijn moeder gekocht. Maar echt bevorderlijk voor de eetlust was de aankondiging niet. Het bord was toch voor de bewoners bedoeld?

maandag, september 19, 2005

Dromen

Onlangs mocht ik een verpleeghuis bezoeken in een andere stad, heel ver weg van het huis waar mijn moeder woont. Een enorm complex, opgedeeld in kleine woningen waar mensen in groepjes van zes á zeven personen wonen. Iedereen had een eigen kamer, niet groot maar wel voorzien van veel persoonlijke dingen, niet alleen aan de muur. Elke voordeur was voorzien van een foto van de bewoner. Maar wat mij nog het meest verraste was de grote keukentafel en de mensen die daaraan zaten. Er was een mevrouw die de dag was weggeweest en daardoor wat later at. Ze werd geholpen door een verzorgende die ook zelf een bord eten voor zich had opgeschept. Hier aten bewoners en verzorgenden gezamenlijk. En dat niet alleen, de verzorgenden kookten zelf voor hun groepje bewoners. Soms met hulp van de mensen, soms met hulp van de familie. Dat deden ze in een gewone doorsneekeuken. De verzorgende had geen uniform aan, hij liep in z’n gewone kleren. Hij had zelfs een piercing. Ik kreeg een kopje koffie aan de keukentafel. Het gesprek ging over kleren en pijntjes. Er werd wat geroddeld. Een mevrouw keek alleen stralend voor zich uit, zoals mijn moeder. Ik dacht even dat ik droomde.

maandag, september 12, 2005

Overlijden

Als familie krijg je een beetje een band met de andere bewoners. Maar er overlijden ook mensen met enige regelmaat. Zoals die mevrouw die Belinda’s rookte: ‘Moet van de dokter’, zei ze altijd. Of de mevrouw die commentaar leverde op mijn zus die op haar knieën en in het zweet probeerde een zelfbouwschemerlamp in elkaar te zetten. ‘Die daar kan niet werken!.
Ooit mocht ik van een dochter even bij het sterfbed van haar moeder komen. Ik mocht haar moeder graag. Ik heb even over haar hand geaaid.
Hoe moet ik erachter komen wie is overleden? Bij binnenkomst vragen aan de verzorgenden: ‘En wie is er deze maand weer vertrokken?’. Ik leid het soms af uit het krantje dat alle bewoners elke maand krijgen. Maar omdat ik de achternamen van de mensen niet altijd ken, kun je het alleen maar afleiden uit de kamernummers van de nieuwe mensen die ‘worden verwelkomd’.
Zelf heb ik thuis al vier jaar het bidprentje van mijn vader in de kast staan. Hij valt soms om en dan zet ik hem weer recht. Zo lang hoeft misschien ook weer niet, maar een paar maanden een fotootje met een kaarsje ervoor?

maandag, september 05, 2005

'Mieters...'

De fotograaf was nog niet vijf minuten weg of ze pakte haar kopje en dronk het in een teug leeg. En zei 'mieters'. Klonk het ietwat triomfantelijk? Ik had geprobeerd om haar voor de foto zelf haar kopje koffie te laten leegdrinken. Dat doet mijn moeder bijna altijd wanneer het kopje zo'n beetje halfvol is. De eerste helft moet ik helpen. Want vaak is de koffie nog te heet en het kopje te vol. Dan lepel ik haar hapjes schuim (van de cappuccino) naar binnen. Dus voor de foto wilde ik haar de koffie zelf laten drinken. Je wilt toch dat je moeder een beetje mooi op de foto komt, niet? Het werd een heel gevecht met een lach van haar kant en een lach van mijn kant. Op zeker moment pakte ze het kopje vast, zo vast dat ik het niet meer los kreeg en hield ze het vervaarlijk scheef alsof ze wilde zeggen: moet ik voor jou een show opvoeren? Dan zal ik een show opvoeren. Het ging net goed.
Hij was nog niet vijf minuten weg of ze dronk haar kopje koffie eigenhandig leeg. En keek nog eens nadenkend naar de bodem van het kopje. En zei: 'Mieters'.