maandag, november 26, 2007

Wonderlijk

Begrijpt mijn moeder wat er met haar gebeurt? Of niet meer? Het is een vraag die me blijft bezighouden. Ze kan bijna niets meer zelf. Ze kan zich niet aankleden, wassen, voor haar eten zorgen, en vaak niet eens zelf eten. Ze kan wel duidelijk maken als er iets gebeurt wat haar niet zint. Dan kijkt ze boos of geeft ze een – vaak liefdevol – klapje op mijn wang. Maar ze zegt ook dingen. Die we vaak niet verstaan omdat ze niet de woorden kan vormen die wij ook begrijpen. Maar soms zijn ze ineens heel duidelijk. Zoals ‘jammer dat je weggaat’, of ‘je hebt niks aan mij’. Wonderlijk.

woensdag, november 21, 2007

Laaggeschoold en dom?

Telkens als ik met mensen uit de zorg praat over de kwaliteit van de verzorging in verpleeghuizen, krijg ik als tegenargument dat ik niet zo veel mag eisen van de verzorgenden omdat ze te laag geschoold zouden zijn. Het klopt dat de afgelopen decennia steeds meer hooggeschoold personeel is verdwenen uit de verpleeghuiszorg. De verpleegkundigen bijvoorbeeld, bij mijn moeder is de dichtsbijzijnde verpleegkundige in een ander verpleeghuis te vinden en alleen telefonisch te bereiken. Maar of dat nu betekent dat de overgebleven verzorgenden niks kunnen? Ik geloof dat toch niet, want ik zie daar mensen lopen met veel frustraties, die beter en anders willen, maar worden tegengehouden door net iets meer geschoolde leidinggevenden, door waanzinnige protocollen waar de menselijke maat ver te zoeken is. Ik heb wel eens een praktijkbegeleidster gesproken die het team van een afdeling zelf het rooster liet maken, rekening houdend met het welzijn van de bewoner. Dat ging toch goed! Misschien is wat meer vertrouwen in de mensen aan het bed beter op zijn plaats.

maandag, november 12, 2007

De positie van de rolstoel

Soms word ik aangenaam verrast door familieleden van andere bewoners in het huis van mijn moeder. Bijvoorbeeld door die zoon die met zijn moeder, die in een rolstoel zit, tegelijk met mij in de lift stapt en eraan denkt om de rolstoel zo te draaien dat zijn moeder en mijn moeder elkaar kunnen zien. Dus niet de rolstoelen achter elkaar, zoals ik ooit op een plein zag gebeuren waar een groep verzorgenden, elk met een mens in een rolstoel, de rolstoelen in een cirkel plaatste, waarbij de rolstoelers met hun gezicht naar buiten keken, en de verzorgenden binnen in de cirkel stonden, druk met elkaar in de weer.
In de lift raakten mijn moeder en zijn moeder meteen met elkaar aan de praat. De zoon en ik keken ernaar. Simpel...

maandag, november 05, 2007

Centraliseren

Ik moet ‘t toch echt nog even over de technische dienst hebben. Ik weet niet wat ze ‘daarboven’ allemaal bedenken en waarom, maar echt handig georganiseerd is het niet. De vorige keer was de tillift kapot op vrijdagavond en dat betekende dat pas op maandag gemeld kon worden dat de lift kapot was. Deze keer was de wastafel bij mijn moeder verstopt, het water liep nauwelijks door. Ook hier kon de technische dienst pas op maandag worden gebeld. Vroeger was er een technische dienst in het verzorgings- verpleeghuis, nu is er een ‘centraal meldpunt’ ergens anders, in een ander verpleeghuis. Daar nemen ze de melding op, en zorgen voor iemand die naar de plaats des onheils gaat. ‘Reken maar twee dagen’, meldde een verzorgende mij. Diezelfde verzorgende vertelde mij dat er vroeger altijd zo’n plopding op de afdeling was, maar dat mocht op een bepaald moment niet meer. En ze had ook nog wel eens met een waterpomptang de zwanenhals losgedraaid. ‘Doe ik thuis ook’. Misschien is dat wel het goede van dat centraliseren, dat je je gaat afvragen waarom je het zelf niet weer gaat doen.