maandag, september 24, 2007

Kennis maakt machtelozer

Toen we afgelopen keer met mijn moeder naar buiten wilden gaan, hoorden we ineens luid gillen. Wij waren bezig met moeder haar jas aan te doen. Het gillen hield aan en ik keek om een pilaar en zag een man op de grond liggen met een mevrouw in een rolstoel ernaast. De vrouw gilde. Ik rende er naar toe. De man hijgde zwaar en was buiten bewustzijn. Het gejammer van de vrouw in de rolstoel werd luider en luider. Ik probeerde haar wat gerust te stellen, maar dat ging moeilijk. Het hoofd van de man werd paars. Het enige wat ik wist te doen was hem op zijn zij leggen, stabiele zijligging. Wat betreft kennis van de EHBO was ik toen klaar. Iemand achter me zei dat die mevrouw weg moest. Ik zei van niet. Zij bleef tenminste praten met die man. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen kwam Mieka en begon haar gerust te stellen. De man werd grauwer en grauwer. Ik had de idee dat iedereen om me heen als bange konijnen naar het tafereeltje stond te kijken, bewoners van het huis, maar ook de officials. Tegelijk zag ik voor het huis een ambulance staan. Ik gilde: “een ambulance!” En wees er naar. Niemand deed iets. Er werd wel gebeld maar er gebeurde niets. Onder het hoofd van de man verscheen een donkerrode plas bloed. Ik aaide hem maar over zijn rug. Hij hijgde ook niet meer.
Toen kwamen de mensen van de afdeling. Zij losten mij af daar op de grond. Een verzorgende voelde de halsslagader en we keken elkaar aan. Het was voorbij.
Wat mij verbaasde aan deze vertoning was het konijnengedrag van iedereen. Niemand deed iets. Ik kan me herinneren dat ik op een bepaald moment tegen officials riep: “Iemand moet me helpen, ik kan dit niet alleen.” Geen reactie. Ik neem toch aan dat iedereen die in een dergelijke instelling werkt toch wel een cursus EHBO heeft gevolgd! Waarom was ik de enige die daar naast die man op de grond zat?
Ik woon afgelegen. Mijn buren wonen op minstens 300 meter afstand. Als er iets gebeurt dan is er niemand anders, met of zonder EHBO. En toen er eens een keer wat ergs gebeurde, waren de buren er sneller bij dan in het verzorgingstehuis van mijn moeder.

maandag, september 17, 2007

ex-schoonmoeder

Omdat zij op vakantie ging heeft Mieka mij gevraagd of ik drie weken haar weblog wilde waarnemen. Ik ben Berend, de broer uit Spanje.
Ik was de afgelopen twee weken op bezoek in Nederland in gezelschap van twee van mijn kinderen. We gingen natuurlijk oma opzoeken, maar ook mijn dochters die Nederland wonen. Eentje studeert, de ander werkt en heeft twee kinderen.. Bij de laatste was ik op bezoek, we logeerden bij haar, toen mijn ex, haar moeder, samen met haar man ons kwam opzoeken. Al pratend bleken wij naast een verleden, een dochter en kleinkinderen, ook nog wat anders gemeen te hebben, een oude moeder.
We vergeleken onze moeders en ik was blij dat ik mijn moeder als moeder had en niet de hare (zelfs niet meer als schoonmoeder!). Zij en een broer deden de mantelzorg en het was een zware opgave. Ze had een deel van haar baan moeten opgeven en kwam nog tijd te kort. Haar moeder legde veel beslag op haar.
Op een goede morgen werd ze gebeld door een mevrouw van een of andere instelling met een klinkende afkorting.
- Of zij zich bezighield met de mantelzorg van haar moeder
- Ja, mijn broer en ik zorgen voor onze moeder.
- U zult daarbij wel stoten op veel problemen en het zal niet altijd even gemakkelijk zijn.
- Nee, het is erg zwaar, maar mijn moeder kan niet meer alleen voor zichzelf zorgen. Ik heb een deel van mijn baan moeten opgeven.
- Onze instelling (klinkende afkorting) biedt voor mensen die zich bezighouden met de mantelzorg van hun ouders een cursus. Zou u er iets voor voelen die te volgen?
- Tjaaah,,, en wanneer is die cursus?
- Die begint morgen. Vier halve dagen per week.
- Maar mevrouw mijn grootste probleem is de tijd... Waar haal ik die vier halve dagen vandaan?

maandag, september 10, 2007

Een familieweekend

Het afgelopen weekend had mijn moeder heel wat familie op bezoek. We waren met z'n vijven. Mijn broer uit Spanje met drie van zijn kinderen en ik. Dat maakte het bezoek aan mijn moeder totaal anders dan dat ik alleen met haar ben.
De momenten dat mijn moeder niet in bed lag, trokken we gezamenlijk met haar op. Mijn jongste neefje wilde de rolstoel van de 'abuelita' duwen. Dat deed hij heel rustig want hij vond dat mijn moeder het zo het fijnste vond. Wij waren daar wat minder enthousiast over want het duurde wel heel lang voor je ergens aankwam en daar word je wel moe van.
We hebben steeds met z'n allen gegeten, tussen de middag op het terras van het verpleeghuis, 's avonds buiten op het plein, zondagmorgen het ontbijt in het pension en daarna met z'n allen op de koffie bij een vriendin die door de week voor mijn moeder zorgt.
Ik weet niet hoe het er van de buitenkant uitzag, maar ik voelde me af en toe in een Italiaanse film waar de dementerende oma door de hele familie op sleeptouw wordt genomen, gewoon omdat het zo hoorde. Altijd zat er wel iemand naast mijn moeder die haar hielp met iets naar binnen te lepelen. Of vriendelijk tegen haar te kletsen, hoewel er niet meer terugkwam dan af en toe een brede glimlach. Ik geloof dat mijn moeder twee dagen lang permanent eten en drinken naar binnen kreeg geschoven, tenminste als ze niet in bed lag.
Zou ze het fijn hebben gevonden? Ik weet het niet. Ze keek af en toe wel erg moe uit de ogen, maar dan brachten we haar gewoon naar bed. Ik hoorde dat ze vanmorgen helemaal vrolijk was, misschien van ons bezoek, of misschien van de rust die was weergekeerd.

maandag, september 03, 2007

Supersnel

Een mens kan ook wel eens van gedachten veranderen. Of misschien is mijn moeder veranderd. Laatst was er een verzorgende die supersnel werkte. Vroeger was mijn moeder banger en greep ze zich overal aan vast. En dan kon ze ook nog wel eens een klap uitdelen. Wat weer leidde tot opmerkingen in het dossier dat 'mevrouw niet te verzorgen was', wat weer leidde tot voorstellen voor kalmerende middelen die ook niets hielpen.
Nu krijgt mijn moeder het soms allemaal wat minder mee. En dan is zo'n supersnelle verzorgende wel fijn. Hoewel... het lijkt me voor die verzorgende zelf nu ook weer niet zo prettig dat ze mensen moet verzorgen alsof ze aan de lopende band werkt. En als een verzorgende het niet prettig vindt om op die manier te werken, dan heeft dat ook weer zijn terugslag op de sfeer en dus op de mensen die afhankelijk zijn van de verzorgenden, mijn moeder en haar etagegenoten.