dinsdag, april 24, 2012

Twintig jaar geleden

Het boek dat ik onlangs heb gelezen is meer dan twintig jaar geleden geschreven. Ik heb het al eens gelezen toen de dementie bij mijn moeder begon toe te slaan en ik had daar zo'n mooi stukje gelezen, dacht ik. Ik wist het niet zeker. Ik moest veel wegen bewandelen om het boek te vinden. Onze gemeentelijke bibliotheek had het allang uit haar collectie gehaald. Dat kan zeker niet zijn omdat de inhoud achterhaald zou zijn.
Het mooie stukje ga ik hier niet plaatsen, dat is voor een andere tekst bedoeld. Maar wat ik wel ga opsommen zijn zes manieren of benaderingen 'om door te dringen in de wereld van de geestelijk verwarde dementiepatient'.
1. Knuffeldieren
2. Balspel en als de bal te zwaar is, luchtballonspel
3. Zingen
4. Koken
5. Uitstapjes
6. Aanraking
Voor mij in mijn relatie met mijn moeder is alleen de aanraking nog ter sprake. Want zingen, daar ben ik niet zo goed in, en dat wil ik haar niet aandoen. Knuffeldieren, ik zet er altijd eentje bij haar in bed, maar ze maakt er geen contact meer mee. Luchtballon... volgende keer eens proberen.
Koken en uitstapjes behoren technisch gezien niet tot de mogelijkheden, maar wat zou het mooi zijn als ik op haar kamer kon koken en haar met lekkere luchtjes oude herinneringen kon bezorgen. En wat zou het mooi zijn als ik met haar in haar bed naar buiten kon, om in de tuin te zitten en de zon en de wind konden voelen.

De zes manieren komen uit 'Als ouders kinderen worden en toch je ouders blijven', Edda Klessmann.

log in!

Ik had een droom, zal ik het nog meemaken dat de website van mijn moeders verpleeghuis deze knop bevat? En dat-ie ook werkt? Oh, wat zou dat mooi zijn.

maandag, april 16, 2012

Win-win

Hoe help je als familie overbelaste verzorgenden aan een extra pauze. Daar moest ik aan denken toen ik onlangs het dossier van mijn moeder las. Jarenlang kreeg ik de map mee en kon ik ‘m op de kamer van mijn moeder lezen, waarna ik ‘m weer netjes teruggaf. Als ik vragen had, mailde ik de eerst verantwoordelijke verzorgende, of, als hij er het weekend was, stelde ik ze direct aan hem. En hij antwoordde, voor zover dat binnen zijn macht lag.
Heel in het begin heb ik ooit iets in de kantlijn geschreven, omdat ik dacht dat het zinnige informatie was voor de zorg van mijn moeder. Daarvoor werd ik op vingers getikt, of ik dat nooit meer wilde doen. Dat heb ik ook nooit meer gedaan. Hoewel ik inmiddels wel hoorde van andere verpleeghuizen die een gekleurd vel papier aan het dossier toevoegden om familie de ruimte te geven ook iets op te merken.
Maar goed. Sinds enige tijd waaien andere winden. Er zit of staat een verzorgende naast mij en mijn moeder te kijken, terwijl ik lees. Het is een beetje ongemakkelijk, voor mij en naar ik aanneem voor de verzorgende ook. Volgende keer zorg ik voor een kopje koffie met een stukje taart. En ik stel voor dat alle familieleden die contactpersoon zijn voor iemand in het verpleeghuis dat ook doen, dan hebben al die verzorgenden even een moment van rust. Heet dat niet een win-win-situatie?

donderdag, april 05, 2012

Loden bordjes

Mijn moeders eten wordt nog eens wereldberoemd! Afgelopen woensdag kwam Pierre Wind in het programma koffietijd van omroep Max uitleggen hoe je lekker kan eten in verzorgingshuizen. De presentatrice laat een foto zien van mijn moeders eten, zoals hier ook op de blog gepubliceerd. 'Twee loden bordjes', zegt Pierre Wind, in andere woorden: daar moet je niet wezen om te eten. Om direct naar het item te gaan: schuif naar 30:40, dan zit je er middenin.

dinsdag, april 03, 2012

Variatie

Het diner van mijn moeder op zaterdag

Het diner van mijn moeder op zondag

De smaak was goed, dat moet gezegd!

maandag, april 02, 2012

Ook in Den Haag gaat een lampje schijnen

Bericht van het ministerie (VWS), van de Staatssecrataris Veldhuijzen van Zanten:
Op 4 juni organiseert Van Zanten samen met Mezzo een dag om te luisteren naar de ervaringen van mantelzorgers om die mee te nemen in haar beleid. Van Zanten acht het van groot belang dat mantelzorg ook in een instelling gegeven kan worden. Het gaat om wat de cliënt wil. De zorgaanbieder moet die wensen respecteren. Voor heldere afspraken tussen cliënt, aanbieder en mantelzorger is het zorgplan. De staatssecretaris wil met het wetsvoorstel Beginselenwet AWBZ-zorg verankeren dat het zorgplan in dialoog met cliënt en mantelzorger wordt opgesteld.
Daar moet ik maar eens heen. Want dat idee van 'binnen een instelling', oef... dat is een zwaar probleem voor die instelling.