donderdag, januari 24, 2013

Reactie op 'Anoniem' in blog 23-1

Anoniem heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Familie, meld je aan!" achtergelaten:
Ik neem aan dat de staatssecretaris alle familieleden die nu al helpen, een warm hart toedraagt en hen niet had willen kwetsen door hen niet te noemen.
Beste Anoniem
Volgens mij is het beter en productiever om aandacht te geven aan die mensen die al met veel energie en liefde hun familielid terzijde staan in het verpleeghuis of welke andere woonvoorziening dan ook.
Verder blijft het lastig om professionals die praktisch en zakelijk tegen cliëntenzaken aankijken (omdat het hun werk is), te laten samenwerken met familieleden die er vooral met hun gevoel inzitten.
Familie mag zeker ook af en toe praktisch en zakelijk aankijken tegen de zorg, maar ik mag toch hopen dat professionals iets meer te bieden hebben dan 'praktisch en zakelijk tegen cliëntenzaken' aan te kijken.
Ik zou zeggen: familie meld je aan!! én ga vooral eerst het gesprek aan met zorgverleners over verwachtingen over en weer.
Helemaal mee eens.
Schop niet meteen tegen alles aan maar probeer je ook te verplaatsen, net zoals de zorgverleners dat ook moeten doen in de positie van de familie.
Mijn stelling is dat het vertrekpunt van de staatssecretaris juist polariseert in plaats van samenbrengt.
met vriendelijke groet,
Mieka

dinsdag, januari 22, 2013

Familie, meld je aan!

Zo’n staatssecretaris die zegt dat familie verplicht moet worden mee te helpen in de zorg, dat roept reacties op. De vraag is of het totaal: zijn uitspraak en de reacties daarop de zaak vooruit helpen. Iemand zei vanmorgen tegen mij dat haar moeder zich in paniek afvroeg wat ze nog meer zou moeten doen voor haar zus in het verpleeghuis, ze deed al zo veel. Dat was haar eerste reactie. Haar tweede reactie was commentaar leveren op de verzorging die steeds als zij op bezoek kwam koffie aan het drinken was.
De staatssecretaris vergeet al die mensen die al veel doen. Maar daar zal hij zich misschien niet druk om maken. Toch is het jammer dat hij hen door zijn scherpe uitspraak tegen zich in het harnas jaagt. Die mensen zou je moeten koesteren.
Wat de staatssecretaris ook vergeet, en dat is niet onbelangrijk, is de vraag of het personeel wel zo staat te springen om familie die komt meehelpen. Want familie dat is een ander verhaal dan vrijwilligers. Vrijwilligers, daar heb je een beleid voor, een coördinator, afspraken, notities, nota’s en een jaarlijkse borrel (op z’n minst). Dat zijn mensen die zich wel vrijwillig hebben gemeld om mee te helpen maar die niet in enige relatie staan tot een van de bewoners, over het algemeen dan.
Familie daarentegen is niet zo makkelijk te passen in het vrijwilligersbeleid. Familie heeft vaak ook een mening, want ervaring met de praktijk van alledag, of ‘alleweek’ of ‘allemaand’. Familie kan kritische zijn en niet elke instelling weet dat te waarderen. Ik vind het wel leuk allemaal. Kom op familie, meld je aan, bied je aan. En help mee de kwaliteit te verbeteren. 'ns kijken wat er gebeurt!

maandag, januari 14, 2013

World Alzheimer Report 2012


Het thema van het World Alzheimer Report 2012 is het stigma van dementie. Mijn vraag zou zijn: in hoeverre dragen verpleeghuizen bij aan de isolatie van dementerenden in de maatschappij?

Amour

Vlak voor kerst ben ik naar Amour geweest, de nieuwe film van Michael Haneke. Een film over twee oude mensen en over liefde en zorg voor elkaar. Ik vond het een prachtige film. Hoewel het niet zo veel met dementie te maken heeft, zette het me wel aan denken over hoe je als patiënt en echtgenoot van de patiënt de mogelijkheid hebt om de kwaliteit van de zorg en van het leven te bewaken. En waarom je die wilt bewaken en tegen wie.
Ten eerste het waarom. De vrouw wordt ziek, ze krijgt een beroerte. En ze wil niet meer gezien worden door vrienden omdat ze haar leven niets meer waard vindt. Eigenlijk wil ze vanaf het begin ook niet meer leven, maar haar man zorgt met alle liefde voor haar. En dat accepteert ze na enige tijd. Hij mag voor haar zorgen.
Het is ontroerend om te zien hoe hij zich van zijn taak kwijt. Een lieve en zorgzame man die haar ook niet kwijt wil.
Er ontstaat een kwetsbare maar houdbare situatie, vanuit deze twee oude mensen gezien. De buren helpen met de boodschappen en het schoonhouden van het huis. Er is ook een dochter maar die woont ver weg en komt niet vaak langs. Maar als ze langskomt is zij het eerste gevaar waartegen het echtpaar zich moet beschermen. De dochter heeft namelijk een mening. Dat het zo niet langer kan. Dat moeder in een tehuis moet.
Het is ook grappig om te zien hoe haar vader haar negeert. Hij pakt het slim aan. Er wordt een verpleegster ingehuurd om zijn vrouw en hem te helpen. De dochter is weer even tevreden. De eerste vrouw lijkt te passen in de kwetsbare situatie, de tweede niet. Dat wordt zo erg dat hij besluit haar te ontslaan. Oef. Dat komt hard aan. Nog nooit heeft ze klachten gehad over haar werk. En als hij haar het achterstallige loon geeft, bijt ze hem toe dat hij een zielige oude man is.
De man houdt voor zijn dochter geheim dat er nu niemand meer is om zijn vrouw en hem te helpen. Einde van de film is weliswaar treurig maar ook mooi. Het laat zien hoe moeilijk het is als iemand zo vreselijk ziek is. Hoe je daarmee omgaat. De man kiest voor een rigoureuze oplossing. En ik begreep hem. Het was uit liefde.