maandag, februari 26, 2007

Kant-en-klaar gesmeerde boterhammen

Hij heeft op de grote vaart gezeten. Toen mijn moeder hier kwam, woonde hij er al. Hij was altijd heel erg aardig en charmant tegen mijn moeder. Kwam snoepjes brengen, mandarijntjes, of een servetje. Het was mij nooit zo duidelijk wat er met hem aan de hand was. Hij was nog erg jong om bij al die oudjes te wonen, maar ik begreep van de verzorging dat hij dat zelf wilde.
Op zeker moment was hij vertrokken. Niet overleden maar verhuisd naar zijn zus die een apart optrekje naast haar huis had laten bouwen waar hij kon wonen. Iedereen sprak er met bewondering over, hoe fijn het voor hem was dat dat kon. Dat zoiets niet vaak voorkwam, dat iemand uit het verpleeghuis weer naar huis kon.
Sinds een tijdje is hij weer terug, nu op een andere verdieping. Maar ik zie hem geregeld in het restaurant want hij drinkt nog steeds veel koffie en rookt ook nog steeds heel veel.
Vandaag was zijn dochter op bezoek met haar man en ongewild luisterde ik naar hun discussie in de rookruimte. Zijn zus vroeg hoe laat hij ’s morgens ontbijt kreeg. Hij vertelde haar op zijn manier, hij praat altijd een beetje abrupt, met heel korte zinnen, dat hij ontbijt kreeg als hij wakker werd en dat kon om 8 uur, maar ook om 10 uur zijn. En of hij ook zijn brood zelf moest smeren? Daar was hij veel te lui voor, reageerde hij vrolijk. Zijn zus en haar man waren hoogst verbaasd dat hij kant-en-klaar gesmeerde boterhammen kreeg. Blijkbaar kon hij dat nog heel goed zelf.

maandag, februari 19, 2007

Kauwen en dementie

Een vriendin vertelde onlangs dat ze bij een lezing was geweest in Groningen over de relatie kauwen en dementie. Even ‘googlen’… Ik vind een artikel over een onderzoek van Erik Scherder, hoogleraar klinische neuropsychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en hoogleraar bewegingswetenschappen aan de Universiteit van Groningen. Zo’n man spreekt met gezag, zou ik zo denken.
Hij onderzoekt of bewegen bij dementie een gunstig cognitief effect heeft. In de literatuur heeft hij aanwijzingen gevonden dat beweging helpt.
Scherder is niet alleen een man met veel titels, hij kijkt ook rond. Zo bezoekt hij verpleeghuizen en constateert dat daar niet veel wordt bewogen. Hij ziet ook dat mensen vaak niet meer kunnen lopen, omdat ze in een rolstoel zitten. Daar heeft hij wat op gevonden. Handbewegingen kunnen de hersenen stimuleren, en ook bewegingen van het gezicht, met name kauwen. Kauwen stimuleert onder andere de hippocampus en dat is een deel van de hersenen, dat belangrijk is voor geheugenprocessen.
Ik zie mijn moeder voor me, en al haar medebewoners. ‘Geen prikkels’ is het motto van het verpleeghuis. Dat is niet goed voor die mensen. Geen regelmatige tandzorg. Trek die tanden er maar uit en geef de oudjes gemalen eten. Mijn eigen tandarts heeft al een keer gezegd dat gemalen eten slecht is voor de resterende tanden. Nu blijkt dat kauwen zelfs goed is voor de hersenen.
De informatie op internet is uit 2005. Zouden ze niet weten hoe internet werkt in het verpleeghuis van mijn moeder?

maandag, februari 12, 2007

‘Is de vrouw er?’

Er is weer een nieuwe meneer op de afdeling. Hij heeft een prachtige wandelstok met een koperen handgreep in de vorm van een vogelkop. Zo eentje had mijn moeder vroeger ook. Zaterdagavond was hij op zoek naar zijn vrouw. Hij belde overal aan, waaronder bij mijn moeder en mij.
‘Is de vrouw er?’
‘Nee meneer, die is niet hier.’
‘Maar waar is ze dan?’
‘Misschien is ze in de woonkamer.’
‘Waar is dat dan? Ik zie niemand.’
Ik keek met hem mee de gang in. Inderdaad, niemand te zien. Maar ik hoorde wel stemmen, dus er moesten mensen zitten bij de tv. Ik legde hem uit dat hij rechtdoor moest lopen tot het schilderijtje en dan rechtsaf en dat hij dan mensen zou zien. Ik kon niet met hem meelopen want ik zat net te eten met mijn moeder.
De volgende morgen was hij in ernstig gesprek met een van de verzorgenden over de kosten van zijn verblijf. Het kost allemaal niets, probeerde de verzorgende geruststellend. Hoe raar moet het toch zijn als je ineens in zo’n systeem van een verpleeghuis terechtkomt.

maandag, februari 05, 2007

Tandartsbezoek

Even terug naar vorige week. Het bleek toch geen winterslaap te zijn van mijn moeder. Ik had, toen ik bij haar was, het idee dat mijn moeder last van haar tanden had. Ze was erg druk met het wegkauwen van het eten en het leek of het allemaal niet ging zoals het zou moeten. Op maandag heeft de eerst verantwoordelijke verzorgende heel adequaat een afspraak gemaakt met de tandarts, waar mijn moeder woensdag terecht kon. Zelf kan ik in noodgevallen altijd dezelfde dag nog terecht bij mijn tandarts, maar goed.
Bij de tandarts bleek dat een kies in haar rechterbovenkaak spits afgebroken was, wat volgens de tandarts lelijk in de onderkaak kon prikken. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.
Mijn moeder moest verdoofd worden om de kies eruit te trekken. Ze heeft het even heel hard uitgeschreeuwd maar ze bleef dapper. Daarna mocht ze een aantal uren niets hebben, behalve een beetje koude drank. Ze is nu weer helemaal boven Jan. Met weer een kies minder.
Jammer dat tandzorg niet in het basispakket van de verpleeghuiszorg zit…