donderdag, maart 31, 2011

Foto's uit noordwest Frankrijk


"The tiled and shiny floor pictured here is about giving the staff an easier life, not the residents. It’s easy to connect the evident distress of some of these people with the prison-like austerity of their surroundings."


Een fotoserie van Maja Daniels, gemaakt in een verpleeghuis in noordwest Frankrijk. De bijschriften zijn van Andrea Gillies, zij is de schrijfster van 'Keeper: Living With Nancy – A Journey Into Alzheimer’s', dat in de UK verschillende prijzen won.

Een PS: Een jaar geleden schreef ik over angstaanjagende verhalen over dementie in mijn blogje en de reden waarom dat gebeurt. Moest er ineens aan denken: over dementoren

maandag, maart 28, 2011

Paastakken

Deze keer had ik mij voorgenomen eens een goede daad te verrichten tijdens het bezoek aan mijn moeder. Dus zaterdagmorgen vroeg ik of het goed was als ik voor de huiskamer paastakken zou kopen en dat ik die dan vol zou hangen met versiering die bij mijn moeder lag. Ik had allerlei bezwaren verwacht, maar de aangesproken verzorgende vond het een leuk idee. Dus geheel vrolijk vertrok ik met mijn moedertje in de rolstoel. De zon scheen en de lente hing in de lucht. Bij de bloemenkraam waren ze blij mijn moeder weer eens te zien. Door al die kou en grijsheid is ze al lang niet meer buiten geweest. Het leverde extra potjes narcissen op, ‘ook voor de etage van je moeder’, zei de mevrouw, want ik vertelde haar van mijn plan. Onderweg terug kwamen we bekenden tegen die ons uitnodigden voor koffie, met slagroom.
Terug op de etage hebben we eerst mijn moeder op bed gelegd, die had het wel gehad, zoveel buitenlucht op een dag… Ik pakte een glazen vaas met een wijde kelk uit haar kamer en plaatste al mijn attributen in de huiskamer op de tafel. Het was eigenlijk het rustuurtje. Zo na het middageten, gaat de tv uit, de gordijnen dicht en zit iedereen wat te suffen in de altijd te warme huiskamer. Zelfs de mevrouw die over het algemeen zeer actief is lag met haar hoofd op haar arm op het tafeltje dat aan haar rolstoel is bevestigd. Ik zette alles neer en de verzorgende bood aan dat zij het wel wilde doen verder. Nee, hoor, geen probleem, ik doe het zelf. Ze trok zich terug met twee andere collega’s in het zusterhokje dat weliswaar in de loop der jaren steeds kleiner is geworden, maar waar toch steeds nog een verrassend aantal verzorgenden terecht kan.
Ik keek nog even om het hoekje of de mevrouw nog steeds met het hoofd op haar arm lag te slapen. Nee, ze was alweer wakker. Ik wenkte haar en vroeg of ze wilde helpen. Met hoge snelheid kwam ze aangerold. Gezamenlijk hebben we vervolgens de takken versierd. De verzorgende kwam nog even kijken en uitte haar verontrusting vanwege de enorme omvang die de takkenbos kreeg. Straks zou iemand het omver lopen. Nu zijn er niet zo veel mensen die nog lopen, maar goed, ze had een punt. Gelukkig heeft mijn moeder vele vazen, waaronder ook een met een smalle opening. Vazen omgewisseld en weer verder gegaan met de versiering.
Het was een heel priegelwerk maar het ging goed. Het was ook erg leuk om met de mevrouw te doen. Af en toe hielp ik haar een beetje, met het takje vasthouden zodat zij het lusje van het eitje eroverheen kon schuiven. Zo waren wij heel relaxed een half uurtje bezig. Haar zoon kwam binnen en was volgens mij blij verrast. ‘zo, nu doet u nog eens wat zinnigs hier’, zei hij. En zijn moeder straalde. Ik maakte haar voorzettafeltje nog even schoon, ruimde de rotzooi op en zette de vaas met takken op de tafel waar mijn moeder altijd haar ontbijt krijgt. Buiten de gevarenzone hoop ik. De zoon vertrok met zijn moeder. En al die tijd zaten de verzorgenden bij elkaar in dat kleine hokje.

maandag, maart 21, 2011

Niet alleen

Ik was weer eens 'even' bij mijn moeder. Een paar jaar geleden had ik bedacht dat ik dat niet moest doen omdat ik haar er alleen maar meer mee in de war maakte. Maar tegenwoordig maakt het minder uit. Het was middag en ze lag al in bed, met een moe hoofd. Ze is tegenwoordig blij als ze in bed ligt.
Van een verzorgende begreep ik dat ze nog hele gesprekken houdt, met zichzelf of met voor ons onzichtbare aanwezigen in haar kamer.
'Het was weer druk bij haar', grappen we tegenwoordig. Gelukkig is ze niet alleen, denk ik dan maar.

maandag, maart 14, 2011

'Just with their relatives'

‘We don’t have any problems with the residents. Just with their relatives.’

Ook dit citaat komt uit het boekje waaruit ik eerder citeerde: Involving Families in Care Homes. Een herkenbare uitspraak, hoewel ik hem nog nooit hardop heb horen zeggen in het verpleeghuis van mijn moeder. Ik heb hem wel regelmatig gehoord op congressen, maar dan in de wandelgangen. Het is een hardnekkige gedachte.
Ik hoor ook vaak dat familie het zo moeilijk heeft met haar dementerende familielid en dat de familieleden het ‘niet kunnen loslaten’, echt een term uit de hulpverlening, dat is een meer politiek correcte versie van bovenstaand citaat.
Natuurlijk is niet makkelijk om een familielid te hebben die dementeert. Uit het boekje dat ik op het moment lees, komt ook weer naar voren dat familieleden altijd een gevoel van schuld blijven houden als hun partner of ouder in het verpleeghuis woont. Dat kan ik helemaal beamen.
Maar familie voelt zich een stuk beter als ze serieus wordt genomen als partner in de zorg. Als zij haar kennis en ervaring van de persoon om wie het gaat kan overdragen aan het personeel. Niet met één a4-tje levensgeschiedenis bij het betreden van het verpleeghuis, maar in een voortdurend proces, waarbij de rol van de familie alleen maar belangrijker wordt naarmate de geestelijke toestand van het dementerende familielid achteruit gaat.

vrijdag, maart 11, 2011

Familie als partner in de zorg

'There are some indications that family involvement may be linked to important outcomes for the person with dementia; e.g. in a large US study of 400 residents with dementia, Dobbs et al. (2005) indicate that engagement in activity by the person with dementia is higher where family are involved both in social engagement and in the assessment of the person’s preferences. From the same study, Zimmerman et al. (2005) report that family involvement is significantly associated with some aspects of quality of life for the person with dementia."
Overgenomen uit: Involving families in Care Homes, University of Bradford (2008).
Altijd fijn als onderzoek bevestigt wat je al jaren denkt.

maandag, maart 07, 2011

Betrokkenheid of betutteling

Dat je als familie zeer betrokken bent bij het lot van je familielid in het verpleeghuis is normaal. En dat kan ook te ver gaan. Datzelfde kan ook voor de verzorging gelden. Zo was ik met de kerst met mijn moeder op stap geweest. Dat ‘op stap’ was maar relatief. We zaten hooguit vijf minuten van het verpleeghuis vandaan aan een prachtige kerstdis, met allemaal lekkere hapjes en veel kaarslicht. Een maand later las ik over die avond in het dossier: “Mevr. is vanaf ongeveer 18u weg met dochter, is nu na 22u nog niet terug, kwam om 22.15u terug. Mevr. morgen misschien beter op bed laten om te rusten.” Daar ben je nu 95 jaar voor geworden, was mijn eerste gedachte toen ik dit las. Maar in tweede instantie bedacht ik me dat dit nu een voorbeeld is van een betrokken verzorgende. Een beetje te echter, te betuttelend. Dit zou nu een mooi moment zijn geweest om met elkaar te praten over wat wij gezamenlijk vinden wat goed is voor onze moeder.
De volgende morgen zat mijn moeder weer fit en wel in haar rolstoel.