maandag, juni 28, 2010

Even naar buiten

Het was warm, afgelopen weekend. Ik ben maar zo veel mogelijk naar buiten gegaan met mijn moeder. Op het terras of in het park onder de bomen. Veel drinken gegeven, maar ook ijsjes, waar je dan weer dorst van krijgt. De rest van de tijd lag ze in bed om uit te rusten. Dan gaf ik haar ook van alles om te eten en te drinken, hoewel dat wel moeilijk is als iemand in bed ligt. Hoe doe je dat eigenlijk? Haar hoofdeind ietsje omhoog, dat werkt. Haar niet plat lagen liggen. Laatst was namelijk een beginnend hulpje zo bezig mijn moeder eten te geven.
Ik had medelijden met de dames op mijn moeders etage die binnen bleven, hoewel het er nog redelijk koel was. Daarom stelde ik aan de verzorgenden voor dat ik best wilde helpen om iedereen naar buiten te brengen. Helaas, ze wilden dat niet. Waarom? Ik weet niet. Misschien omdat er te weinig verzorgenden zijn, er zijn zo veel invallers de laatste tijd. Misschien omdat de stemming binnen in tegenstelling tot buiten, ver onder nul lijkt te geraken. Oh ja, één van de twee liften is ook kapot. Even naar buiten, even frisse lucht, daar heb je een dagtaak aan.

maandag, juni 21, 2010

En nu is het genoeg?

Kun je als mantelzorger (vreselijk woord) ook over de rooie geraken als je moeder in het verpleeghuis woont? Daar dacht ik aan toen ik een blogbijdrage las van Hanneke Ikkink, verpleegkundige (verpleegkundig specialist ouderen) die haar ervaringen beschrijft met de verpleeghuiszorg voor haar dementerende moeder. Het is al een wat oudere bijdrage (mei 2010), maar niet minder schrijnend. Verkeerd medicijngebruik, een evv-er die nergens van af weet, een niet onderkend delier. En als klap op de vuurpijl, als moeder weer op de been is, raakt ze zoek in de Albert Heijn omdat de evv-er haar daar uit het oog verliest. En of de familie zelf haar maar wil gaan zoeken.
“Wanneer zeggen wij: ‘En nu is het genoeg, nu gaan wij zorgen dat onze patiënten echt die zorg krijgen die zij nodig hebben en de mantelzorgers zich ondersteund voelen en vertrouwen op onze goede zorg?'”
Goede vraag Hanneke Ikkink. Ik kijk smachtend uit naar dat moment.

maandag, juni 14, 2010

Gezondheidsrisico's

Mijn moeders kamer is veranderd van een woonkamertje met een bed in een slaapkamer met een klein beetje ruimte om te zitten. Nu kunnen verzorgenden de tillift recht naar binnen rijden, mijn moeder uit de stoel halen, de lift 45 graden draaien, en mijn moeder in bed leggen. Voor die tijd moesten ze die beweging twee keer maken. En dat was belastend. Dat geloof ik best. De tillift is een onding, vroeger was er een lichter model, maar om onverklaarbare reden is die lift verdwenen en is er deze nieuwe voor in de plaats gekomen. Ik meen me te herinneren dat hij beter was voor de verzorgenden. Maar dat zal ik wel verkeerd hebben begrepen.
We kregen een soort dreigbrief dat de situatie in de kamer van mijn moeder een verhoogd veiligheid/gezondheidsrisico bevatte. Dat is moeilijk om te beoordelen. Ik zie wel een hele hoop andere dingen die een verhoogd risico op de veiligheid en gezondheid van de verzorgenden opleveren. Bijvoorbeeld de twee zware panelen die de verzorgenden elke dag moeten optillen en loshalen van het bed en daarna weer bevestigen op het bed. Het lijkt me voor de verzorgenden beter dat mijn moeder niet meer uit bed komt, dan hoeven ze die panelen niet meer te tillen.
Een ander ding is de deur, daar is sinds kort een soort deurveer aan bevestigd, die maakt dat het zwaarder is geworden de deur te openen. Ik stel voor dat de verzorgenden nog maar 1 keer per dag op de kamer van mijn moeder komen, dat is minder belastend voor hen.
Bovendien is de toegangsdeur tot de etage van mijn moeder en haar medebewoners ook heel erg zwaar om te openen. Hij is ook kapot, al minstens een half jaar, en daardoor moet je hem met veel kracht dichtslaan of duwen, anders blijft hij openstaan. Het lijkt me beter dat verzorgende die deur niet meer gebruiken. Dat ze helemaal wegblijven van de afdeling. Zou dat een oplossing zijn?

maandag, juni 07, 2010

Naar het idee van Buurtzorg

Ik lees over Buurtzorg Nederland, opgericht als tegenbeweging van de gigantische thuiszorgorganisaties die de laatste jaren zijn ontstaan en waar niemand gelukkig mee lijkt te zijn. In een paar jaar tijd enorm gegroeid en toch klein gebleven, want zij organiseert zich in buurtteams, kleine teams die ervoor zorgen dat een client nooit te veel verschillende zorgverleners in huis krijgt. Teams die bestaan uit verpleegkundigen en verzorgenden, gekwalificeerde professionals, mbo en hbo. Geen managers. Ja, dat schijnt te kunnen.
Verpleegkundigen en verzorgenden die kijken naar wat iemand nodig heeft, niet naar wat geïndiceerd is volgens regeltjes en uitgewerkt naar minuten. Eerst buurten, dan zorgen, zeggen ze daar.
Hoe zou het zijn als er zo gewerkt werd in de verpleeghuiszorg. In het verpleeghuis van mijn moeder heb ik gelukkig nog nooit een verzorgende gezien die met een klok in de hand aan het werk was, maar ik heb gehoord dat dit in andere verpleeghuizen wel gebeurt. Aan het bed van mijn moeder heb ik nog nooit een hbo-verpleegkundige gezien. Mbo is het hoogste. En die heeft niet veel tijd om aan het bed van mijn moeder te staan, want hij heeft ook veel andere taken.
Zouden ze zo als Buurtzorg kunnen werken bij mijn moeder? Of is dat onmogelijk binnen zo´n gigantische sector als de verpleeghuis- en verzorgingssector? Moet je dan zelf iets nieuws beginnen?