maandag, december 31, 2007

Een kerstdipje?

Mijn moeder had afgelopen zaterdag een slaapdag. Ik had haar vol goede moed ’s ochtends mee naar buiten genomen voor de frisse neus, want er hing weer eens zo’n penetrant luchtje in de gang en op mijn moeders kamer, maar ze had er geen zin in. Buiten hield ze haar ogen nog wel open, maar binnen in het café... gingen de luiken dicht. Uiteindelijk besloot ik maar terug te gaan, waarop het ook nog eens begon te regenen en haar regencape was ik natuurlijk vergeten. Eenmaal in bed, sloot ze haar ogen en hield ze dicht tot we haar ’s avonds haar nachtpon aandeden. Dat bood mij de gelegenheid om haar nog wat eten en drinken te geven, want honger en dorst had ze wel. In omgekeerde volgorde deze keer, eerst het toetje, daarna de zuurkoolstamppot. Met warme chocolademelk als afsluiter. Daarna deed ze haar ogen weer dicht tot de volgende morgen. Een kerstdipje?

maandag, december 17, 2007

De lijst van de Volkskrant

Ik moest wel even spieken in de lijst van verpleeghuizen die de Volkskrant afgelopen weekend publiceerde, maar het huis van mijn moeder stond er niet bij. Haar afdeling maakt deel uit van een verzorgingshuis en die huizen waren niet in de lijst opgenomen. In het onderliggende onderzoek wel. In 2005 zijn er, alles samen opgeteld, 42.000 medicijnfouten gemaakt, 20.000 in ruim driehonderd verpleeghuizen en nog eens 22.000 in zevenhonderd verzorgingshuizen met verpleeghuiszorg. Als die cijfers kloppen, zou je kunnen concluderen dat ze in de verzorgingshuizen met verpleeghuiszorg minder fouten maken.
De Inspectie voor de Gezondheidszorg heeft op haar site direct geschreven waarom zij de lijst van de Volkskrant niet vindt kloppen en waarom het onderliggende onderzoek niet geschikt was voor publicatie. De Volkskrant heeft immers de informatie via de rechter moeten krijgen. De Inspectie zegt dat de informatie verouderd is, want uit 2005, en gebaseerd op meetmethodes die nog niet genoeg waren verfijnd. Bovendien zijn verpleeghuizen sinds 2005 bezig met een inhaalslag waarvan halverwege 2008 de eerste resultaten te zien zullen zijn.
Ze zullen best gelijk hebben bij de Inspectie, maar ik heb de afgelopen dagen ook de reacties op de site van de Volkskrant gevolgd waar mensen konden zeggen of ze zelf wel eens een fout in het verpleeghuis waren tegengekomen. Helaas kun je bij deze reacties niet zien of de fouten vóór het invoeren van het nieuwe inspectieformulier hebben plaatsgevonden en je weet natuurlijk niet wat precies de oorzaak van de fout is geweest, er zijn maar weinig mensen die in dat geval een onderzoek eisen, maar je haren gaan wel richting Mount Everest zo hoog, als je al die reacties leest. Zouden die mensen ooit een klacht hebben ingediend bij de Inspectie? En wat heeft de Inspectie daar dan mee gedaan? En moet ik nou echt denken dat het met het 'Kwaliteitskader Verantwoorde zorg met meetbare indicatoren' beter zal gaan?
Overigens, wat die medicijnfouten betreft, wij proberen steeds mijn moeder zo min mogelijk medicijnen te laten slikken. Dat is, volgens mij, de beste strategie om fouten met medicijngebruik te voorkomen.

dinsdag, december 11, 2007

Een miljoen te veel uitgegeven

Ze gaan bezuinigen in het verpleeghuis van mijn moeder. Ik had er al eens iets over gelezen van de zomer. De stichting waaronder mijn moeders huis valt, heeft een miljoen te veel aan personeel uitgegeven. Niet bij mijn moeder hoor, maar in andere huizen. In de berichtgeving aan de pers en aan de betrokken partijen, zoals de vakbonden en de cliëntenraden, is steeds gezegd dat de bewoners er niets van gaan merken. Maar nu voel ik lichte paniek onder de verzorgenden omdat er toch wat lijkt te gaan gebeuren met gevolgen voor de bewoners. Bijvoorbeeld dat er ’s avonds minder verzorgenden zullen zijn als nu. “Er moet toch niks gebeuren, als je hier alleen bent”, zei een verzorgenden tegen mij, “of juist wel...”

maandag, december 03, 2007

Met z'n allen alleen

Ik hoorde een verzorgende verzuchten dat vroeger de mensen nog met elkaar konden praten op de etage van mijn moeder, maar dat nu er bijna geen onderling contact meer is. Dat klopt wel. Ik zie ook dat nieuwe bewoners er slechter aan toe zijn dan de mensen die er woonden toen mijn moeder vijf jaar geleden hier terecht kwam. Mensen die inmiddels bijna allemaal zijn overleden.
Terwijl vroeger mensen nog wel eens rondliepen, zitten ze nu binnen de kortste keren achter zo’n tafeltje vastgeklemd in de stoel of vastgezet met een band. Het ziet er niet vrolijk uit. En ze zitten voornamelijk voor zich uit te staren. Mijn moeder doet dat over het algemeen ook als ze ‘in de groep’ zit. Zondag zette ik haar naast een mevrouw die nog tamelijk helder oogt. ‘Niet zo boos kijken, hoor', zei ze op vriendelijke toon tegen mijn moeder. Die reageerde daar niet op. Ze trok zich verder terug in haar eigen wereld.
Ik kan me voorstellen dat het makkelijker is om te gaan met mensen die begrijpen wat je zegt. Ik heb ook de indruk dat de meest heldere bewoners de meeste aandacht krijgen. De mevrouw die elke vijf minuten vraagt of het koud is buiten, maar die ook goed kan zingen, krijgt een stuk minder aandacht. En de enige man in het gezelschap, die op luide toon begint te jammeren, alleen al wanneer je naar hem kijkt, ook niet. Toch zat diezelfde man afgelopen zondag met zijn familie in het zitje in de hal van het verpleeghuis en ik hoorde hem helemaal niet jammeren. Misschien moeten we dementerenden juist niet bij elkaar op een kluitje zetten.