zaterdag, juli 30, 2005

'Dat is geen zorgen'

Onlangs had ik een gesprekje met een verzorgende over uniformen. Ze gaan allemaal in het wit. Het is net een ziekenhuis. Ik vertelde dat ik in een ander verpleeghuis was geweest, waar ze het uniform hadden afgeschaft. Onder groot protest van de Ondernemingsraad, maar de directie had het toch doorgezet. En wat bleek: na een paar dagen was iedereen 'om'.
Het maakte geen indruk op mijn gesprekspartner. Ik gooide het over een andere boeg en zei haar dat ik toch ook het hele weekend bij mijn moeder zit in mijn gewone kloffie. Dat ik haar eten geef en drinken. Dat ik haar uitkleed voordat ze naar bed gaat, haar tanden poets, etcetera... etcetera... 'Maar dat is geen zorgen', was haar antwoord.

donderdag, juli 21, 2005

Mijn moeder (1)


Mijn moeder kwam in het verpleeghuis terecht nadat ze was gevallen en haar heup had gebroken. Sindsdien zit ze in een rolstoel. Misschien had ze weer kunnen lopen als het ziekenhuis meer besef had gehad van het omgaan met dementerenden. Maar dat besef was er niet. In het verpleeghuis probeerden ze in het begin haar nog een beetje te laten staan, maar dat was snel afgelopen, waarschijnlijk omdat ze te weinig tijd hadden. Bovendien bezitten ze daar niet de juiste hulpmiddelen voor.
Dus nu zit ze in de rolstoel. Mijn moeder is over het algemeen heel vrolijk als ik bij haar ben. Soms is ze ook droevig. Dan zegt ze: 'het is verschrikkelijk'.

Mijn familie


Dit is een deel van mijn familie, een foto gemaakt op mijn 50ste verjaardag. Mijn moeder heeft zes kinderen, twee daarvan wonen in Spanje. De andere vier gaan elk weekend op bezoek bij mijn moeder, om de beurt. Mijn broer en zus uit Spanje komen twee keer per jaar naar Nederland en zijn dan een paar dagen bij mijn moeder.