maandag, mei 25, 2009

Zwervend matras

Vorige week ben ik dan eindelijk zo vrij geweest er écht iets aan te doen. Het stoorde me al zo lang... het matras in de kamer van mijn moeder.
Eigenlijk was er vrijwel vanaf het begin een matras te veel omdat mijn moeder zo’n luchtmatras heeft tegen doorliggen. Dat matras zwierf eerst door haar kamer tot we het inde badkamer naast de wc hadden gezet. Dat kon niet anders, want er was geen opslagruimte in het verpleeghuis.
Een paar maanden geleden kreeg mijn moeder een nieuw bed en blijkbaar wordt dat standaard met matras geleverd, wat mijn moeder dus weer niet nodig had.
Het oude matras verdween en nu stond het nieuwe matras naast de wc gepropt.
Het was echter niet zo’n heel stevig matras en na een paar weken zakte het al helemaal in elkaar en stond zo nog meer in de weg.
Dus heb ik ’n vriendelijk briefkaartje gestuurd naar de directeur, mailtjes krijgt hij vast al heel veel, dat het mij toch wel een vorm van kapitaalvernietiging toescheen. En of hij het matras wilde laten weghalen.
Bij mijn vorige bezoek zag ik dat het matras uit de badkamer weg was. Ha, het probleem is opgelost, dacht ik naïef als ik ben. Nee, het probleem was verplaatst in de kamer van mijn moeder. Het matras stond nu tussen muur en kast in de kamer, waardoor ruimte verdween van de toch al niet te grote kamer.
Op zaterdagavond, acht uur, mooie tijd want alle oudjes zijn al naar bed gejaagd en verzorgenden zijn er in geen velden of wegen te bekennen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Samen met een vriendin het matras naar beneden gebracht, met de lift, want het was best zwaar. En voor de deur van de directeur gezet met een briefje erop: dat er bij mijn moeder helaas geen plaats is, maar misschien in de werkkamer van de directeur wel.
Ik ben benieuwd wat ik de volgende keer aantref. Daklozen zullen ook wel interesse hebben, het lijkt mij een heerlijk matras voor in de buitenlucht.

maandag, mei 18, 2009

ZZP-perikelen, deel 2

Het afgelopen weekend heb ik gehoord wat de gevolgen van de invoering van de ZZP’s (de zorgzwaartepakketten) zullen zijn. Voor zover bekend althans. De twee evv’ers van mijn moeder (eerst verantwoordelijk verzorgenden) hebben de ‘keus’ gekregen om óf 8 uur per week minder te gaan werken óf zich te laten overplaatsen naar een andere instelling binnen de stichting waaronder het huis van mijn moeder valt. Een evv-er gaat 8 uur minder werken. Hij wil graag blijven en heeft ook een vrouw die geldt verdient. Hij gaat nu 28 uur werken. De ander is een alleenstaande moeder die niet veel andere keuze heeft dan zich te laten overplaatsen. Er zal ook minder uren aan zorg zijn op de etage en waarschijnlijk gaat dat betekenen dat de bewoners van meerdere etages overdag bij elkaar worden gezet.
Ik weet niet wat nu precies wordt veroorzaakt door de invoering van de zorgzwaartepakketten en wat door slecht management, maar ik hoorde wel dat iemand die 24 uur in bed ligt de ‘lichtste’ indicatie krijgt, ZZP-5. Dat staat voor 16 uur woonzorg. Deze indicatie geldt bijvoorbeeld voor mensen met “een ernstige mate van dementie zonder veel gedragsproblematiek”. Jeetje, dat vind ik toch wel schokkend. Als iemand de hele dag in bed ligt en niet lastig doet, dan hoef je daar verder niks mee. Beetje eten erin, af en toe een schone luier, een goed anti-decubitusmatras en verder... niets.

maandag, mei 11, 2009

ZZP-perikelen

Er vinden verwarrende ontwikkelingen plaats in het verpleeghuis van mijn moeder. Eerst kregen we een brief van mevrouw Bussemaker, de staatssecretaris, die ons verzekerde dat de invoering van de zorgzwaartebekostiging (de ZZP’s, de zorgzwaartepakketten) geen bezuiniging is. Vervolgens kregen we een brief van de directeur van de locatie waar mijn moeder vertoeft met de mededeling dat er wordt bezuinigd op het aantal medewerkers en op de verhouding fulltime/parttime door de ‘implementatie van de ZZP als financieringsmethode’. De directeur verwijst voor uitleg naar de manager van de afdeling van mijn moeder. Da’s wel erg makkelijk. Ik heb te doen met die manager. Ik had eerder de raad van bestuur van zijn instelling genoemd en mevrouw Bussemaker zelf. Daar heeft hij vast mailadressen van.
Mijn moeder slaapt intussen vooral heel veel. Ze krijgt voor haar indicatie gemiddeld 19 uur ‘woonzorg’. Ik zelf had haar liever in ZZP 10 gezien, dan zou ze 27 uur woonzorg krijgen. Maar ja, dan moet ze wel beloven binnen drie maanden te overlijden. Want ZZP 10 is ‘beschermd verblijf met intensieve palliatief-terminale zorg.’

woensdag, mei 06, 2009

Op de tast

Hoe minder mijn moeder kan vertellen hoe het met haar is, hoe belangrijker het is om erop te letten of zij iets prettig vindt of niet. Dat is geen geringe opgave. We hebben sinds kort een lijstje bij haar liggen met de vijf zintuigen: reuk, tast, gehoor, zicht en smaak. Ik heb nu een overzicht van een ongeveer een maand. Haar tastzin is opvallend. Ze pakt van alles vast. Stofjes wrijft ze tussen haar vingers, bijvoorbeeld haar broekspijpen, en ze grijpt onze handen vast. Soms gespannen en dan kan ze hard knijpen, soms ontspannen, dan aait ze onze handen. Ze vindt het lekker als we haar handen strelen, masseren of haar nagels vijlen levert een glimlach op. En als ze gespannen is, helpt het echt om haar handen te masseren, daar wordt ze rustiger van...

Ik moet ineens denken aan een man die ik zes jaar geleden in de trein tegenkwam. Hij had ook een oude moeder. Mijn moeder lag toen in het ziekenhuis met een gebroken heup en ik was treurig dat niemand tijd en aandacht voor haar had. Dat heeft ze zo nodig, zei ik. 'Ach', zei de man, 'dat heeft iedereen nodig. Of wist u dat nog niet?' Het spreekt zo voor zich.