maandag, augustus 29, 2011

Bed-woman



Vorige keer was het weer zo ver. ‘Bij de bedmensen doen we altijd…’ En ik werd weer boos. Natuurlijk weet ik dat het niet slecht bedoeld is, maar ik vind het beledigend dat mijn moeder zo wordt aangesproken. Het kwetst me. Maar ik realiseer me natuurlijk (na een tijdje) dat het niet zo interessant is dat het mij kwetst. Maar toch is dat niet het enige. Het ruikt mij te veel naar routine, productiewerk en vakken vullen. Alle ‘bedmensen’ zijn hetzelfde. 'Elke dag om half negen doen we de bedmensen’. Het klinkt niet als: we kijken of uw moeder wakker is en als ze nog slaapt dan laten we haar nog even liggen. Dat zou ik liever horen. Niet alleen kwetst mij dat minder, mooi meegenomen, maar het geeft me ook het idee dat er naar mijn moeder wordt gekeken, niet dat er uit routine wordt gehandeld.
Ik kwam bozig terug in het pension waar ik altijd logeer als ik bij mijn moeder ben. De pensionhoudster kwam met het voorstel om van bedmens een soort geuzennaam te maken. ‘Bed-man’, zei ze na enig nadenken. ‘Bed-woman’, zei ik. Dat klinkt wel goed. De volgende keer plak ik een sticker op mijn moeders deur.

dinsdag, augustus 23, 2011

Weinig aandacht dit weekend

Afgelopen weekend sprak ik een zoon die al drie jaar lang zijn bedlegerige moeder een keer per dag helpt met eten. Bewonderenswaardig. De zoon, zelf ook al op leeftijd, vertelde me over een schijnbaar eindeloze reeks van fouten, slordigheden en ergernissen. Ik word daar altijd een beetje depressief van. Op een zeker moment vroeg ik hem wat voor hem belangrijk was, wat hem werkelijk blij zou maken als hij bij zijn moeder binnen kwam lopen. Dat ze er goed verzorgd en netjes bij ligt in bed, zei hij. In eerste instantie dacht ik, ach, netjes, dat is ook maar een subjectieve norm. En ik vroeg hem waarom hij dat zo belangrijk vond. Dan weet ik zeker dat ze met aandacht en geduld is verzorgd, zei hij. Daar zit wat in. Ik dacht aan mijn moeder dit weekend. De ene keer trof ik haar aan met haar warme winterlaarsjes aan de voeten, met een buiten- en binnentemperatuur van ruim boven de 25 graden. De andere keer hing ze helemaal scheef in de stoel, en dat kan ze echt niet zelf hebben gedaan. De laatste keer bleek dat de veiligheidsgordel, die we soms gebruiken, de hele ochtend achter haar rug in de rolstoel had gelegen. Er was weinig aandacht dit weekend.

donderdag, augustus 18, 2011

Verdwaald in het geheugenpaleis

Een hele mooie documentaire, vanavond op Ned2, zondag op Canvas.

Verdwaald in het geheugenpaleis | Humo: The Wild Site

maandag, augustus 08, 2011

Animatie: Dementie een groeiend probleem

maandag, augustus 01, 2011

Als ze niet zo goed te eten kreeg

‘Als ze niet zo goed te eten kreeg van jullie…’ het is de meest vreemde discussie over mijn moeder en ik beland er steeds weer opnieuw in. Ik weet nooit hoe ik moet reageren. Het is helemaal waar, maar wat moet je erop zeggen? Wij hebben als familie ervoor gezorgd dat mijn moeder extra zorg krijgt, dat er elke dag iemand voor haar is die haar helpt met eten. Toen ze net in het verpleeghuis was, at ze niet meer uit zichzelf, na verloop van tijd begon ze dat weer te doen. Nu kan ze dat niet meer. Moet ik zeggen dat het beter was geweest als we haar niet of slecht te eten hadden gegeven, als we niet voor extra zorg hadden gezorgd? Het is niet dat ik haar geen goede dood wens. Ik zou voor haar willen dat ze haar moede hoofde te ruste zou leggen, maar dat doet ze niet.
Tegenwoordig komt het voor dat ze zo diep in slaap is, dat je haar wakker moet maken om te eten. En dat kost soms veel moeite, dat wakker maken, niet het eten. Door de discussie hierboven begon ik weer te twijfelen of we mijn moeder eigenlijk wakker moeten maken om te eten.
Afgelopen weekend vroeg ik aan een verzorgende hoe ze dat met de andere bewoners deden als die zo diep in slaap zijn. Of ze het eten dan oversloegen? De verzorgende keek me verschrikt aan: ‘natuurlijk niet’.