maandag, juli 30, 2007

Over haar hoofd heen

Eigenlijk vind ik dat ik met mijn moeder moet praten als ik haar help. Zo babbel ik een eind weg als ik haar tanden poets, als ik haar klaar maak voor de nacht, als ik haar help met een kopje koffie drinken. Met z’n tweeën is dat niet moeilijk. Met z’n drieën wel.
Nu is het ook weer niet zo erg als we met z’n drieën op een terras zitten of ontbijten in het pension waar ik slaap als ik bij haar op bezoek ben. Ze amuseert zich dan wel met dat geklets om haar heen. Ze begint zelf ook een verhaal of zet een lied in.
Anders is het als ze naar bed gaat en aan haar wordt gesjord en getrokken. Dan voelt ze zich niet lekker. Ze is bang, grijpt alles wat los en vast zit. Als ik dan over haar hoofd heen met de ander praat, heb ik het idee dat ze zich niet prettig voelt. Ik probeer dus met haar te blijven praten, maar soms is dat wel moeilijk.

maandag, juli 23, 2007

Het er-niet-voor-opgeleide meisje

Je zult toch maar een meisje zijn dat-er-niet-voor-opgeleid-is. Ik vroeg haar of ze sterk was en het trucje kende om mijn moeder rechter in de rolstoel te krijgen. Ik wilde het zelf niet doen, want ik had last van mijn rug - spiertje verrekt. Dat mocht ze niet doen, zei het meisje want ze was er niet voor opgeleid. Ze zou het wel even gaan zeggen tegen een ander die het wel mocht doen. Uiteindelijk kwam ze zelfs nog even zeggen dat ze het tegen die ander had gezegd. Ik weet niet waar ze niet voor opgeleid is, maar ik weet wel dat ik het een aardig vriendelijk meisje vind. Ze klopt op de deur als ik met mijn moeder op de kamer zit. Ze vraagt of mijn moeder een bekertje chocolademelk wil. En of we daar ook een papieren slab bij willen. Ze gaat niet uit van vooronderstellingen, van zo-doen-we-dat-altijd… Ik hoop dat ze zo blijft tegen de tijd dat ze wel er voor opgeleid is.

maandag, juli 16, 2007

De dood in het verpleeghuis

Is de dood taboe in het verpleeghuis? Vorige week overleed de moeder van een vriend. Binnen een dag hadden ze haar kamer leeggeruimd. De volgende dag kwam er weer een nieuwe bewoner. In het verpleeghuis van mijn moeder is bij de kapel beneden een klein hoekje ingeruimd waar stenen liggen met namen en data van overlijden. Ik ontdekte een keertje een naam van een etagebewoner van mijn moeder die al overleden was, maar waar de datum verkeerd was ingevuld. Volgens de steen moest hij nog overlijden...
Op de etage van mijn moeder merk je nergens aan dat iemand overleden is. Het moet me toevallig opvallen, omdat ik iemand mis. Ik moet ernaar vragen.
Ik hoorde van een ander verpleeghuis dat de overledene opgebaard lag in het verpleeghuis en dat iedereen afscheid kon nemen, dementerend of niet.
Hoe kun je rouwen als de herinnering aan iemand meteen wordt weggewist.

maandag, juli 09, 2007

Schuldgevoel…

Ik hoor het van iedereen die een familielid in het verpleeghuis heeft wonen. Familie voelt zich bijna altijd schuldig. Eerst omdat je je partner, moeder of vader in het verpleeghuis hebt ‘gedumpt’. Dan omdat je niet vaak genoeg op bezoek gaat. Dat je lang op vakantie gaat. Dat je steeds vergeet om die mooie blouse te kopen die je moeder zo goed zou staan. Je voelt je soms zo schuldig dat je niet zo goed kritiek durft te geven op de verzorging. Zij doen het toch maar allemaal, waar jij geen tijd voor maakt!
Het is eigenlijk wel raar met dat schuldgevoel. Toen mijn moeder met haar gebroken heup in het ziekenhuis lag, voelde ik me weliswaar schuldig dat ik haar val niet had kunnen voorkomen, wat overigens onmogelijk was, maar niet ten opzichte van de verpleging of de artsen. Waarom vind ik het van artsen en verpleegkundigen normaal dat zij goed voor mijn moeder zorgen? En waarom moet ik zo dankbaar zijn voor het werk van de verzorgenden in een verpleeghuis?

maandag, juli 02, 2007

Je dood vervelen

Wat doen mensen eigenlijk in een verpleeghuis? De meeste mensen komen nog vrij helder en actief een verpleeghuis binnen, maar na verloop van tijd zakt het allemaal in elkaar. Mensen zitten de hele dag met de handen over elkaar. Er wordt van alles vóór je gedaan, maar hoe dementer je bent, hoe minder er voor je doen is. Het resultaat is een ruimte vol knikkebollende oudjes.
Het enige wat helpt is veel één-op-één aandacht, dat merk ik aan mijn moeder, en veel naar buiten gaan. Maar die tijd nemen of hebben de verzorgenden niet. Wat rest is je dood vervelen, letterlijk en figuurlijk.