maandag, februari 25, 2008

De anderen

Soms krijgen de mensen die bij mijn moeder wonen ineens een gezicht. Niet dat ik ze voor die tijd nooit heb ‘gezien’, maar het is dan alsof er ineens een dikke mist optrekt en zij me een doorkijk in hun leven gunnen. Een niet altijd makkelijk leven... Ze worden meer dan ‘de mensen die bij mijn moeder wonen’. Zoals een mevrouw die altijd van een babbeltje houdt, meestal over het weer, of over de smederij van haar vader, of over iets onverstaanbaars. Een aardige vrouw. Tijdens het eten werd ze tot voor kort altijd in haar kamer gezet om alleen te eten, met de deur open. Als ik mijn moeder dan naar haar bed bracht voor het middagdutje, zwaaide ik altijd even. En zij zwaaide terug. Ze is onlangs gevallen en sindsdien zit ze vastgeklonken in haar stoel. Afgelopen keer zat ze naast mijn moeder. Ze was erg onrustig. Ze had het over je kinderen wegbrengen en dat het niet goed was. Had zij een van haar kinderen verloren? Ik vroeg het ’s avonds aan een van de verzorgenden. Niet een van haar eigen kinderen, maar haar kleinkind was aan leukemie overleden.

maandag, februari 18, 2008

Zolang ik nog weet wie zíj is...

Soms word ik zo enorm moe van mensen die me vragen of mijn moeder me nog herkent. Mijn standaardantwoord is meestal ‘ach, zolang ik nog weet wie zíj is...’ en dan lach ik me er maar doorheen. Dat helpt niet echt, want meestal moet ik vervolgens aanhoren dat die mensen hopen dat ze zelf nooit in die toestand terecht zullen komen. En daar word ik weer zo droevig van. Alsof het leven van mijn moeder niets waard is. Soms stel ik me voor dat ik deze mensen zeg dat ik het helemaal met ze eens ben, en of ze maar alvast willen tekenen voor zichzelf... ‘euthanasie bij dementie’-verklaring. Nou ja, misschien zouden ze dat nog doen ook. Ik denk dat ik de volgende keer vraag of ze een keertje met me meegaan. Dan kunnen ze zien dat het niet zo vreselijk is als iemand je misschien niet herkent. ’t Klinkt wellicht erg soft, maar dat je er toch erg van opkikkert als je zo’n brede glimlach krijgt, of een aai over je hoofd. Maar ik weet natuurlijk niet of mijn moeder haar glimlach zomaar aan iedereen weggeeft...

Lieve Joris over haar vader

Neem even de tijd en klik op de link:
Bolleke

maandag, februari 11, 2008

Over kauwen

Het kost mijn moeder moeite om het eten weg te werken. Ik kan mijzelf niet goed voorstellen hoe het is om te kauwen zonder kiezen. Je vermaalt het eten neem ik aan. Mijn moeder doet haar uiterste best, maar ik zie dat het haar energie kost. Zo heeft ze een hele prop in haar wang en dan maar malen. We nemen dan ook de tijd voor het eten. Ik ben wel een uur met haar bezig. Zelf al lang klaar met mijn eten, zit ik dan te wachten tot zij haar inmiddels afgekoelde maaltje naar binnen heeft gewerkt. Wat is ze dan blij met zo’n hap-slurp-weg toetje, zoals chocolademousse met slagroom. Je gunt haar zo’n hapje van harte.

maandag, februari 04, 2008

Depressief!

Mantelzorgers die het zorgen voor een dementerend familielid als positief ervaren blijken na diens overlijden meer verdriet te hebben en vaker depressief te worden.

Uit een onderzoek in de VS onder 217 zorgende familieleden (2004).