maandag, oktober 27, 2008

Familie als trimblad

Ik las een mooi verhaal over het trimblad, als een metafoor voor veranderingen in een organisatie. Een trimblad is een miniroer op het eigenlijke roer van een schip. Door het trimblad te draaien, wat vrij eenvoudig is, draait het roer en daarmee ook het schip zelf. Met een trimblad kun je met gemak een grote mammoettanker van koers doen veranderen. Zoiets kun je ook toepassen op instellingen of instituten, dat zijn immers net mammoettankers. Voorwaarde is dat je eerst goed moet weten hoe de instelling werkt voordat je iets als een trimblad vindt, waarmee je relatief eenvoudig de koers kunt doen veranderen. Zonder de techniek van het schip te kennen kun je geen trimblad ontwikkelen. Wat zou het trimblad zijn in de wereld van de verpleeghuizen? Ik voel wel wat voor de familie als trimblad.

maandag, oktober 20, 2008

Goede bedoelingen

Ik hoor het regelmatig van verzorgenden. Dat ze zoveel van hun werk houden, en daar bedoelen ze niet al dat papieren werk mee, maar het zorgen voor mensen, daarvoor hebben ze ooit dit beroep gekozen. Voor het geld hoeven ze het niet te doen.
Wat moet je daarop zeggen, als familie. Tuurlijk, blij dat je van je werk houdt, blij dat je het voor de mensen doet, en niet voor de boekhouders ergens boven in top. Maar dan kijk ik weer eens rond op een dag dat ik bij mijn moeder ben. Dan zie ik bijvoorbeeld het eten: een bord met witte bloemkool, witte aardappels en bruinige kalkoenfilet. Voor de mensen die in bed liggen of slecht kunnen eten is dat ook nog gemalen, waardoor het verandert in een bruine smurrie. En vervolgens zie ik een verzorgende een dienblad maken met drie borden vol met kwakjes eten voor de mensen die in bed liggen. Ze loopt de gang door met het blad en zet het neer op de tafel in de gang bij de eerste kamer waar ze het eten moet geven. Ze pakt er een bordje vanaf en begint met de eerste patiënt. De andere twee bordjes blijven staan. Hoe zal de laatste bedlegerige bewoner haar eten ervaren? Er is zo’n groot verschil tussen goede bedoelingen en de praktijk. Soms wilde ik dat ik al die dingen niet zag, dat ik er niet over hoefde na te denken.

vrijdag, oktober 17, 2008

Technische snufjes

De techniek staat voor niets, ook in de wereld van de dementerende medemens. Ik las onlangs in de Volkskrant over een sprekend boek, dat is een digitaal boek waarbij een familielid iets kan inspreken bij de plaatjes. Vader, moeder, oma of opa slaat het boek open en hoort een bekende stem. Verder zijn er ook veel technische snufjes zoals verlichting die aanknipt als je uit je bed stapt om naar de wc te gaan, en weer uitgaat als er een aaneengesloten tijd geen beweging wordt opgemerkt. Dit 'om de andere personen in de kamer niet te storen'. Ze hebben het hier over meerpersoonskamers voor dementerenden, blijkbaar zijn de ontwikkelaars nog niet op de hoogte van de plannen van onze Jet Bussemakers om elke dementerende zijn eigen kamer te geven. Maar goed, zo'n lampje lijkt mij persoonlijk vooral heel handig in vreemde kamers zoals in het appartement in Istanbul waar ik momenteel een paar dagen vertoef en waardoor deze weblog een paar dagen te laat is.
Ik weet het niet met al die mooie gadgets. Ik vind ze zelf erg leuk maar of mijn moeder er veel gelukkiger van zal worden? Ik ben bang dat zij toch het meeste heeft aan een fysiek persoon die haar hand vasthoudt, die met haar naar buiten gaat, die met haar praat. Misschien dat onze generatie de voorkeur zal geven aan een elektronische vervanging van de mens. Wij kennen het immers al een beetje, maar of dat ook zo zal zijn, weet ik niet.

maandag, oktober 06, 2008

Vallen en niet meer opstaan

De vrouw die drie weken geleden alsmaar rondliep en naar beneden wilde is inmiddels gevallen, heeft haar arm in het gips gehad, en dat gips is er al weer vanaf. Ze zit nu achter zo’n blad in haar stoel 'vastgeschroefd' en kan geen kant meer uit. Zondag sprak ik even met haar. Ze weet het nog wel van die arm. Maar ze wil nog steeds weg, naar beneden. Omdat ze nogal klein van stuk is, wiebelen haar voeten een paar centimeter boven de vloer. Ik heb haar maar een voetenbankje gegeven. Misschien is dat prettiger. Er is nu weer een nieuwe mevrouw die loopt. Ze kwam naar me toe en op zachte toon begon ze een voor mij onverstaanbaar verhaal te vertellen. Ik ben even een stukje met haar opgelopen tot ik weer naar mijn moeder wilde. Later zag ik haar voor de enorme nieuwe spiegel staan, pratend met zichzelf. Met haar rechterhand wreef ze over de spiegel. Even later ging ze voor een muur staan en begon opnieuw met haar rechterhand over de muur te wrijven. Het leek op schoonmaken.