maandag, februari 27, 2012

LOVE, LOSS, AND LAUGHTER

'Love, Loss and Laughter' van Cathy Greenblat, is een boek met portretten van mensen met dementie in de VS, de Dominicaanse Republiek, Japan en India. Het is een geslaagde poging om te laten zien dat mensen die aan dementie lijden niet leeg zijn, zonder enige emotie. Integendeel.

Kerry dancing with Bridget at the Passover party • USA - Kerry Mills is now a “dementia coach”, after a decade of administration in specialized residential communities. Her presence brings sunshine into the room, and every resident at Hearthstone this day responded to her with delight. She danced with many of them for almost an hour while Linda sang.  To me, Kerry is the “ideal caregiver”, and my mother, who benefitted from her loving attention for several years, felt the same way.

Ashwani and Didi Laughing • India

Enjoying the bamboo garden • Japan - The doors from this group home in suburban Kyoto are not locked, though there is careful surveillance to make sure residents do not leave the grounds unaccompanied. This woman loved going outdoors, breathing the fresh air, and admiring the bamboo garden next door. Recent research suggests that by sitting in a Japanese garden for brief periods, Alzheimer’s patients can experience reduced stress and enhanced well-being.

Elsa • Dominican Republic - Elsa and one of her 10 siblings were diagnosed with Alzheimer’s. Elsa left school after 4th grade and stayed home helping her mother, not dating and never marrying.The other sister was outgoing, a professional, married with several children. But Elsa is featured on the Alzheimer’s Disease International’s 2011 World Alzheimer’s Day poster!

vrijdag, februari 24, 2012

Knap en dapper

Het onderwerp ‘mogen sterven’ is moeilijk en ingewikkeld als iemand het nog zelf kan uiten, maar nog moeilijker en beladen als iemand dat niet meer kan.
Voor iemand die zelf de wens tot sterven duidelijk kan maken, hebben we een euthanasiewetgeving waarbinnen zo veel mogelijk garanties zijn opgenomen om te voorkomen dat iemand buiten zijn wil een zachte dood sterft. Dat functioneert, op z’n Nederlands, met veel overleg, niet simpel, en dat is alleen maar goed. Elk mens is anders, elk geval is anders.
Maar wat als iemand het zelf niet meer kan uiten en als de mensen om die persoon heen alleen nog maar kunnen hopen of bidden dat het ophoudt? Daarover gaat dit fragment bij Pauw & Witteman. Deze moeder houdt van haar dochter. Deze moeder heeft achttien jaar lang voor haar dochter gezorgd, eerst thuis, nu in een instelling. Deze moeder ziet elke dag hoe haar dochter steeds minder aan het leven heeft. Deze moeder zou willen dat haar dochter niet meer verder hoeft te lijden.
Zonder veel woorden weet ze bij Pauw & Witteman haar gevoelens voor het voetlicht te brengen. Dat vind ik knap en dapper.

woensdag, februari 15, 2012

Medicijngebruik in verpleeghuizen

'Luister nou toch eens eventjes...' zegt een van de vrouwen in deze documentaire en er volgt een waar gevecht tussen verzorgende en de vrouw.
Ligt het nu aan mij of is er niet nog een wereld te winnen voordat een verpleeghuisarts besluit de eerste druppel Haldol toe te dienen? Betere opleiding van verzorgenden? De familie erbij betrekken in het verpleeghuis? Meer tijd en aandacht? De mogelijkheid tot privacy? Kleinschalige zorg? Ik noem maar een paar dwarsstraten.
Maar kijk eerst... en huiver...







Get Microsoft Silverlight

Bekijk de video in andere formaten.

dinsdag, februari 14, 2012

Mooi filmpje


De Griekse Alzheimerstichting maakte een aantal filmpjes om te laten zien wat het betekent om aan dementie te lijden. Ik versta geen Grieks, maar wel dat de vrouw begint met een 'goedenavond'.

maandag, februari 06, 2012

Een welkome invasie

Ik las een aardig stukje in TvZ, tijdschrift voor verpleegkundigen, over een nieuwe handreiking ‘Palliatieve zorg voor niet-westerse allochtonen’, ontwikkeld door het Nivel. Het Nivel is van mening dat er nog niet ‘vanzelfsprekend rekening wordt gehouden met de etnische achtergrond en opvattingen en gebruiken uit de allochtone cultuur’.
Het bericht vervolgt: ‘De vaak grote rol van de familie, taalproblemen, andere zorgopvattingen en gebruiken stellen zorgverleners voor de vraag hoe zij palliatieve zorg bij mensen uit andere culturen moeten vormgeven.’
Ik kan niet wachten op het moment dat de allochtone medemens in grote getale haar intrede doet in het verpleeghuis. Misschien dat de zorgaanbieders dan familie echt serieus gaat nemen. En misschien kunnen de allochtone verzorgenden die nu al in de zorg werken een soort kwartiermeesters worden. In plaats van keer op keer te melden dat in hun cultuur 'ouderen nooit in een verpleeghuis worden gedumpt' te zorgen voor een verpleeghuis dat open staat voor ouderen én familie. Dat zou mooi zijn. Daar hebben we allemaal wat aan.

zondag, februari 05, 2012

Een mooi voorbeeld