vrijdag, juli 31, 2009

Zorgzwaartepakketten Twitter Group

Zorgzwaartepakketten Twitter Group

maandag, juli 27, 2009

Ontruimingstermijn bij overlijden

Al eerder heb ik geschreven over het ontruimen van een kamer in het verpleeghuis na het overlijden. Toen mijn moeder er kwam wonen was het een week, daarna kregen we te horen dat we één dag hadden, en toen we daar heftig tegen protesteerden werden het drie dagen. Idioot.
Op de site van het LOC (Landelijk Overleg Cliëntraden) lees ik nu dat sinds 1 januari 2009 de verpleeg- en verzorgingshuizen bij overlijden van een cliënt 13 dagen krijgen doorbetaald. Actiz, de brancheorganisatie van de sector, en LOC hebben afgesproken dat 7 van de 13 dagen voor de nabestaanden zijn, om het appartement te ontruimen. Raar dat wij nog niets gehoord hebben van onze directeur. Het is overigens niet verplicht om meer dagen aan te bieden. Ik ga hem eens een briefje schrijven. En ook de cliëntenraad want die kan de directeur daarop aanspreken. Kijken wat het oplevert.

maandag, juli 20, 2009

Wiesje van der Flier

Leuk artikel gelezen in de NRC. Een jonge wetenschapper die bezig is met onderzoek naar geneesmiddelen tegen Alzheimer. Ze heet Wiesje van der Flier en werkt als hoofd onderzoek op het Alzheimercentrum VUmc in Amsterdam. Ze vertelt hoe kort er pas aandacht is voor Alzheimer, hoewel de eerste beschrijving al dateert uit 1906. En dat er soms gedacht is dat er een doorbraak was bereikt, zoals met de medicijnen die de eiwitplaques opruimen. Maar dat leverde voor de patiënt niet veel op. Voor de wetenschap wel, want nu bleek dat de plaques het eindresultaat zijn van de ziekte en dat je dus moet proberen te voorkomen dat ze ontstaan. Ze schat dat het nog wel twintig jaar duurt voor er een medicijn is, en dat het niet één medicijn zal zijn. Wat ik het aardigste vind in haar interview is het volgende citaat. Omdat de twintig jaar voordat er een medicijn is misschien erg optimistisch is. En omdat er soms mensen zijn die met stelligheid beweren dat we onze ouders weer in huis moeten gaan nemen.

Eerst vertelt ze over haar eigen oma die met haar man bij haar tante woonde. Die tante heeft haar ouders tot het einde toe verzorgd.

Is dat een oplossing, dat kinderen hun demente ouders in huis nemen?

„Nee. Degene die voor de patiënt gaat zorgen, kan niet werken en dat is twee keer schade: geen inkomen en iemand minder voor de arbeidsmarkt. De kosten daarvan lopen gigantisch op. Je hoort wel zeggen dat oude mensen in andere culturen meer respect krijgen en beter verzorgd worden. Maar ik sprak een neuropsycholoog van de Antillen en die zei: hoe komen jullie daar bij? Mensen met Alzheimer worden bij ons soms met touwen aan hun bed vastgebonden. Ze zijn de hele dag alleen. De kinderen werken, anders is er niet genoeg geld.”

maandag, juli 13, 2009

De beste tijd van mijn leven

'Ik heb hier de beste tijd van mijn leven.' De mevrouw die dat tegen mij zei woont niet bij mijn moeder maar in het 'gewone' bejaardenhuis. Ze zit in een rolstoel en je kunt haar altijd vinden bij de ingang van het huis. Ik keek blijkbaar zo verbaasd dat ze meteen ging uitleggen wat ze bedoelde. Ze had de man van haar leven ontmoet, hij was dan wel vrij snel overleden, maar ja die kans is groot in haar leeftijdscategorie. Haar fysieke plek is misschien nog een belangrijker argument. Met enthousiasme vertelde ze wat ze zoal ziet op een dag. Ze heeft het hele gedoe met de inmiddels voor altijd gesloten toegang meegemaakt en ziet nu hoe mensen staan te klungelen met hun pasje als het niet werkt en hoe lang mensen moeten wachten voor ze naar binnen kunnen. Ze ziet hoe de directeur af en toe zijn kamer uit komt met een stapeltje papier in zijn handen dat hij vervolgens bij iedereen in de brievenbussen stopt. En iedereen komt even bij haar buurten. Ze heeft niet zo lang geleden in het ziekenhuis gelegen en werd meteen gemist. Ik denk dat ze in heel haar leven nog nooit zo veel aandacht heeft gekregen. Goh, wat zou het mooi zijn als dat het imago van een bejaardenhuis/verpleeghuis was. Okay, het hoeft niet de beste tijd van je leven te zijn, maar dat je in ieder geval het gevoel hebt dat je gewaardeerd wordt, dat je er toe doet. Volgens mij kost dat niet zoveel geld!

maandag, juli 06, 2009

Huiskamerwerker

Het verpleeghuis van mijn moeder maakt onderdeel uit van een verzorgingshuis, dus er zitten ook een hoop oudere mensen die niet dementerend zijn, of nog niet zo erg. Wat me soms opvalt is dat mensen heel erg fel zijn op hun eigen plekje in het restaurant en in de zitjes van de entreehal. En ik hoor soms ook wel verhalen over hoe onaardig mensen kunnen zijn tegen nieuwelingen of tegen medebewoners die niet helemaal zijn zoals je ‘behoort te zijn’. Mijn zus noemt de dames die in het huis van mijn moeder bij de entree zitten wel eens de bejaarde pubermeisjes. Ik maakte het een keer mee dat een van de zitjes in de hal bezet was door een hele familie waarvan de vader en opa net was gestorven. Het was er een drukte van belang, een beetje verdrietig maar het klonk ook gezellig. Misschien ben je ook een beetje opgelucht als een heel oud iemand overlijdt.
Tegen een uur of drie zag ik een van de ‘stamgasten’, een oud dametje, met grote overtuigingskracht haar rollator richting zitje van de familie duwen. Ik voelde de bui aankomen. ‘Dat is mijn stoel’, beet ze iemand van het groepje toe. Oef, dacht ik. Je moet respect hebben voor ouderen, maar dit ging wel ver. Een jong meisje uit het gezelschap stond op en liep naar de mevrouw. Ze raakte haar even aan en vertelde dat haar opa zojuist was overleden en dat de familie hier even bij elkaar zat en of de mevrouw het niet heel erg zou vinden om een stukje verderop te gaan zitten. ‘Waar moet ik dan zitten’, antwoordde de mevrouw niet echt vriendelijk, maar het meisje liet zich niet van de wijs brengen. Ze duwde de mevrouw met zachte hand in de richting van een ander zitje en zorgde ervoor dat de mevrouw er een stoel vond. Knap deed ze dat. Eigenlijk zou een verpleeghuis/bejaardenhuis eens moeten investeren in een soort welzijnswerker, een huiskamerwerker zoals een straathoekwerker voor jongeren, iemand die op een respectvolle manier de oudjes af en toe tot de orde kan roepen. Dat zou het leven in zo’n huis misschien aangenamer maken.