Het label mantelzorg

Ik vond onlangs een mooie bijdrage op een blog met de titel: met een andere bril naar mantelzorg kijken. De schrijver verwondert zich erover hoe anders we kijken naar het zorgen van een pas geboren baby en het zorgen voor je vader of moeder.

Zorgen voor iemand die niet voor zichzelf kan zorgen

Een pasgeboren baby omringen we met aandacht, warmte en liefde.
We geven die kleine spruit eten, we leren ons oogappeltje met
engelengeduld lopen en later helpen we die eigenwijze puber
zijn weg te vinden in het leven.

Zorgen vanuit je hart, voor iemand die niet voor zichzelf kan zorgen,
is dat niet een van de mooiste dingen die we kunnen doen in ons leven?
Je wordt "gewoon" de trotse pappa en mamma, van de mooiste en liefste baby van de hele wereld.

Iedereen feliciteert je en iedereen vindt het prachtig en heel gewoon.
Maar als die liefste en mooiste baby van toen, later met diezelfde liefde, voor zijn vader of moeder gaat zorgen, vinden we dat niet zo heel gewoon en wordt er gezegd:

- Dat zorgen valt zeker niet mee? Hoe houd je dat vol? Bijzonder hoor, dat je dat doet.

Komt het misschien door de naam, vraagt de schrijver zich af. Door het geven van een naam aan een handeling, gebeurtenis of ziekte plakken we er immers ook gelijk een label op. Met mantelzorgen word je niet gefeliciteerd.

Hij heeft een punt.

Ik zou daar nog iets aan willen toevoegen. Het begrip ‘mantelzorgen’ is een term die niet is bedacht door degene die het doet. Het is een begrip uit de wereld van het beleid. Sla de beleidsplannen maar open. “We hebben professionals, vrijwilligers en mantelzorgers in onze instelling. En elk van hen heeft zijn eigen rol én taken.” Daar begint het mee. En dan duurt het niet lang voor je, zoals wij ooit, een brief krijgt van de instelling waarin wordt gevraagd of je komt helpen bij het eten van je ouders of partner, met "werkuren van 12 tot 2 en van 5 tot 7".
De gevolgen van het labelen van de bijdrage van partner, zoon, dochter, kleinkind of naasten zijn ernstig. Zo zie je discussies ontstaan over concurrentie tussen familie en professional (Concurrentie tussen mantelzorg en betaald werk, een rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau- 2015). Of je ziet dat de zorgsector zich stort op de overbelaste mantelzorger… Weer een doelgroep erbij!
Ik denk dat wij als zorgende partner, zoon, dochter, kleinkind of naaste ons moeten distantiëren van die gebruikte term, met alle kracht die in ons is.