Schuldgevoel…

Ik hoor het van iedereen die een familielid in het verpleeghuis heeft wonen. Familie voelt zich bijna altijd schuldig. Eerst omdat je je partner, moeder of vader in het verpleeghuis hebt ‘gedumpt’. Dan omdat je niet vaak genoeg op bezoek gaat. Dat je lang op vakantie gaat. Dat je steeds vergeet om die mooie blouse te kopen die je moeder zo goed zou staan. Je voelt je soms zo schuldig dat je niet zo goed kritiek durft te geven op de verzorging. Zij doen het toch maar allemaal, waar jij geen tijd voor maakt!
Het is eigenlijk wel raar met dat schuldgevoel. Toen mijn moeder met haar gebroken heup in het ziekenhuis lag, voelde ik me weliswaar schuldig dat ik haar val niet had kunnen voorkomen, wat overigens onmogelijk was, maar niet ten opzichte van de verpleging of de artsen. Waarom vind ik het van artsen en verpleegkundigen normaal dat zij goed voor mijn moeder zorgen? En waarom moet ik zo dankbaar zijn voor het werk van de verzorgenden in een verpleeghuis?