'We don’t have any problems with the residents. Just with their relatives.’: oktober 2011

Wat kost oma?

Vinger op het gaatje

Soms krijg je van die eenvoudige tips die het leven vereenvoudigen of liever gezegd het gemak van mijn moeder dienen. Ik wilde haar wat te drinken geven en de verzorgende gaf me een bekertje met zo’n tuitje. Toen mijn moeder nog in de rolstoel zat, probeerde ik het drinken uit een plastic bekertje met (of zonder) tuitje te vermijden. Het is zó ziekenhuis en mijn moeder was nooit zo van de plastic bekertjes, en wie weet wat ze er nog van meekrijgt. En vooral om maar iets te bewaren van haar eigen ik, haar eigen persoon.
Nu ze in bed ligt, is het weer opnieuw zoeken naar hoe je daar het beste mee om kan gaan, met respect voor haar en voor wat ze nog meekrijgt. Plastic bekertjes met tuitjes zijn nu onvermijdelijk, anders is het risico te groot dat het in haar nek loopt. Ook niet lekker.
Dus dan maar bekertjes met tuitjes. Alleen was het een tuitje met een groot gat en voor dunne appelsap is dat wat gevaarlijk. Dus wilde ik het omschudden in een bekertje met een kleiner tuitje. En dan is er zo’n verzorgende met jaren ervaring die me adviseert om mijn vinger op het luchtgaatje te houden als mijn moeder drinkt, dan komt het drinken er met beetjes uit.
Even proberen boven het aanrecht, ja, fantastisch.
Graag meer van die tips!

Over plantjes enzo

Het verbaast me dat er zo weinig kennis lijkt te bestaan in het verpleeghuis over niet-medische verlichting van de pijn. Nu mijn moeder volledig in een kramp in bed ligt, met contracturen heet dat officieel - toen ik voor het eerst dat woord zag dacht ik aan ‘contract-uren’ maar dat is heel wat anders - bestaat het aanbod uit niet meer dan medicijnen, ’s morgens wassen, af en toe de ‘inco’ verversen - als je geluk hebt - en drie keer per dag eten en drinken geven. Ik heb gehoord dat bij de ‘bedmensen’ een soort lijst ligt waarop de verzorgenden moeten aantekenen dat ze zijn geweest, zo’n lijst die je ook vaak in toiletten ziet hangen als bewijs dat ze regelmatig worden schoongemaakt. Bij mijn moeder niet, want wij houden zelf een schriftje bij en dat ligt bij mijn moeder in de kamer.
Zou er nu echt niets meer te verzinnen zijn? Zelfs een plantje zet je af en toe nog in de zon of de regen om wat op te fleuren.

Een moeder in bed

Ik moet weer even wennen aan het weekendbezoek bij mijn moeder nu ze de hele dag in bed ligt. Dat wennen gaat wel lukken maar voor haar vind ik het vreselijk. Gelukkig hebben wij extra mensen gevraagd om door de week bij mijn moeder langs te gaan, anders zou ze het grootste deel van de dag alleen in een kamertje in bed liggen. Levend begraven, daar lijkt het een beetje op.
Dit weekend had ze darmproblemen en dat was zielig want daardoor moest ze nog vaker worden verschoond dan normaal en dat gesjor doet haar al zoveel zeer. Voor de rest sliep ze veel of hield haar ogen dicht en mummelde wat. Tot mijn verbazing hoorde ik haar ineens de namen van twee van haar eigen – inmiddels overleden - zussen noemen, en ook nog eens de naam van haar middelste dochter, mijn zus. Misschien wilde ze hen om zich heen hebben, of stonden ze om haar heen in haar verbeelding. Toch apart. Er gebeurt toch nog wat daarboven, in haar hersens. En - in tegenstelling tot wat altijd wordt gezegd over dementie - lijken bij haar de laatjes herinnering niet chronologisch te sluiten. Kon ik maar in haar hoofd kijken.

Ook in de GGZ roert de familie zich

Zorgvisie - ‘Familie psychiatrisch patiënt staat alleen’

Goedendag

Soms moet je vooral naar de positieve kant kijken. Ik doe mijn best, waarlijk! Toen ik de afgelopen keer op zaterdagmorgen op de etage bij mijn moeder kwam binnenlopen, zei ik iedereen goedendag. Meestal eerst de bewoners, dat doe ik bewust, maar dat is ook niet zo moeilijk want hen zie ik het eerst. De verzorgenden zijn rond dat tijdstip meestal een beetje uit het zicht koffie aan het drinken met elkaar. Dit keer stond een verzorgende in de zichtlijn, dus zei ik haar goedendag. Vervolgens stak er een hoofd van een jongen om het hoekje vanuit het keukentje, die mij op zijn beurt goedendag wenste. Weer een nieuw gezicht, dacht ik, weer een uitzendkracht. Zucht.
Ik groette de aanwezige dames die allen aan de grote vooral lege tafel zaten en vertrok naar mijn moeder.
Ik zat nog geen minuut aan het bed of er werd aan de deur geklopt, die open stond. De hoofd van de jongen stak nu om het muurtje van mijn moeders kamer. Hij kwam verder en stelde zich voor. Een nieuw personeelslid op de etage.
Hij vertrok weer.
Ik hielp mijn moeder met drinken.
Stop.
Deze jongen stelde zich uit eigen beweging voor aan mij. Dat had ik in al die jaren voor zover ik me kan herinneren nog nooit meegemaakt. Dit moet aan de grote klok. Ik liep de gang op en kwam daar de jongen tegen met zijn collega. En ik zei hem dat dit voor het eerst in tien jaar was dat iemand nieuws uit zichzelf zich aan mij voorstelde. En dat ik dat hartstikke goed vond.
Mijn god, denk ik nu. Ik ben al aardig ver heen, dat ik het bijzonder vind dat iemand zichzelf voorstelt!