Een moeder in bed

Ik moet weer even wennen aan het weekendbezoek bij mijn moeder nu ze de hele dag in bed ligt. Dat wennen gaat wel lukken maar voor haar vind ik het vreselijk. Gelukkig hebben wij extra mensen gevraagd om door de week bij mijn moeder langs te gaan, anders zou ze het grootste deel van de dag alleen in een kamertje in bed liggen. Levend begraven, daar lijkt het een beetje op.
Dit weekend had ze darmproblemen en dat was zielig want daardoor moest ze nog vaker worden verschoond dan normaal en dat gesjor doet haar al zoveel zeer. Voor de rest sliep ze veel of hield haar ogen dicht en mummelde wat. Tot mijn verbazing hoorde ik haar ineens de namen van twee van haar eigen – inmiddels overleden - zussen noemen, en ook nog eens de naam van haar middelste dochter, mijn zus. Misschien wilde ze hen om zich heen hebben, of stonden ze om haar heen in haar verbeelding. Toch apart. Er gebeurt toch nog wat daarboven, in haar hersens. En - in tegenstelling tot wat altijd wordt gezegd over dementie - lijken bij haar de laatjes herinnering niet chronologisch te sluiten. Kon ik maar in haar hoofd kijken.