Goedendag

Soms moet je vooral naar de positieve kant kijken. Ik doe mijn best, waarlijk! Toen ik de afgelopen keer op zaterdagmorgen op de etage bij mijn moeder kwam binnenlopen, zei ik iedereen goedendag. Meestal eerst de bewoners, dat doe ik bewust, maar dat is ook niet zo moeilijk want hen zie ik het eerst. De verzorgenden zijn rond dat tijdstip meestal een beetje uit het zicht koffie aan het drinken met elkaar. Dit keer stond een verzorgende in de zichtlijn, dus zei ik haar goedendag. Vervolgens stak er een hoofd van een jongen om het hoekje vanuit het keukentje, die mij op zijn beurt goedendag wenste. Weer een nieuw gezicht, dacht ik, weer een uitzendkracht. Zucht.
Ik groette de aanwezige dames die allen aan de grote vooral lege tafel zaten en vertrok naar mijn moeder.
Ik zat nog geen minuut aan het bed of er werd aan de deur geklopt, die open stond. De hoofd van de jongen stak nu om het muurtje van mijn moeders kamer. Hij kwam verder en stelde zich voor. Een nieuw personeelslid op de etage.
Hij vertrok weer.
Ik hielp mijn moeder met drinken.
Stop.
Deze jongen stelde zich uit eigen beweging voor aan mij. Dat had ik in al die jaren voor zover ik me kan herinneren nog nooit meegemaakt. Dit moet aan de grote klok. Ik liep de gang op en kwam daar de jongen tegen met zijn collega. En ik zei hem dat dit voor het eerst in tien jaar was dat iemand nieuws uit zichzelf zich aan mij voorstelde. En dat ik dat hartstikke goed vond.
Mijn god, denk ik nu. Ik ben al aardig ver heen, dat ik het bijzonder vind dat iemand zichzelf voorstelt!