Paastakken

Deze keer had ik mij voorgenomen eens een goede daad te verrichten tijdens het bezoek aan mijn moeder. Dus zaterdagmorgen vroeg ik of het goed was als ik voor de huiskamer paastakken zou kopen en dat ik die dan vol zou hangen met versiering die bij mijn moeder lag. Ik had allerlei bezwaren verwacht, maar de aangesproken verzorgende vond het een leuk idee. Dus geheel vrolijk vertrok ik met mijn moedertje in de rolstoel. De zon scheen en de lente hing in de lucht. Bij de bloemenkraam waren ze blij mijn moeder weer eens te zien. Door al die kou en grijsheid is ze al lang niet meer buiten geweest. Het leverde extra potjes narcissen op, ‘ook voor de etage van je moeder’, zei de mevrouw, want ik vertelde haar van mijn plan. Onderweg terug kwamen we bekenden tegen die ons uitnodigden voor koffie, met slagroom.
Terug op de etage hebben we eerst mijn moeder op bed gelegd, die had het wel gehad, zoveel buitenlucht op een dag… Ik pakte een glazen vaas met een wijde kelk uit haar kamer en plaatste al mijn attributen in de huiskamer op de tafel. Het was eigenlijk het rustuurtje. Zo na het middageten, gaat de tv uit, de gordijnen dicht en zit iedereen wat te suffen in de altijd te warme huiskamer. Zelfs de mevrouw die over het algemeen zeer actief is lag met haar hoofd op haar arm op het tafeltje dat aan haar rolstoel is bevestigd. Ik zette alles neer en de verzorgende bood aan dat zij het wel wilde doen verder. Nee, hoor, geen probleem, ik doe het zelf. Ze trok zich terug met twee andere collega’s in het zusterhokje dat weliswaar in de loop der jaren steeds kleiner is geworden, maar waar toch steeds nog een verrassend aantal verzorgenden terecht kan.
Ik keek nog even om het hoekje of de mevrouw nog steeds met het hoofd op haar arm lag te slapen. Nee, ze was alweer wakker. Ik wenkte haar en vroeg of ze wilde helpen. Met hoge snelheid kwam ze aangerold. Gezamenlijk hebben we vervolgens de takken versierd. De verzorgende kwam nog even kijken en uitte haar verontrusting vanwege de enorme omvang die de takkenbos kreeg. Straks zou iemand het omver lopen. Nu zijn er niet zo veel mensen die nog lopen, maar goed, ze had een punt. Gelukkig heeft mijn moeder vele vazen, waaronder ook een met een smalle opening. Vazen omgewisseld en weer verder gegaan met de versiering.
Het was een heel priegelwerk maar het ging goed. Het was ook erg leuk om met de mevrouw te doen. Af en toe hielp ik haar een beetje, met het takje vasthouden zodat zij het lusje van het eitje eroverheen kon schuiven. Zo waren wij heel relaxed een half uurtje bezig. Haar zoon kwam binnen en was volgens mij blij verrast. ‘zo, nu doet u nog eens wat zinnigs hier’, zei hij. En zijn moeder straalde. Ik maakte haar voorzettafeltje nog even schoon, ruimde de rotzooi op en zette de vaas met takken op de tafel waar mijn moeder altijd haar ontbijt krijgt. Buiten de gevarenzone hoop ik. De zoon vertrok met zijn moeder. En al die tijd zaten de verzorgenden bij elkaar in dat kleine hokje.