Een familieweekend

Het afgelopen weekend had mijn moeder heel wat familie op bezoek. We waren met z'n vijven. Mijn broer uit Spanje met drie van zijn kinderen en ik. Dat maakte het bezoek aan mijn moeder totaal anders dan dat ik alleen met haar ben.
De momenten dat mijn moeder niet in bed lag, trokken we gezamenlijk met haar op. Mijn jongste neefje wilde de rolstoel van de 'abuelita' duwen. Dat deed hij heel rustig want hij vond dat mijn moeder het zo het fijnste vond. Wij waren daar wat minder enthousiast over want het duurde wel heel lang voor je ergens aankwam en daar word je wel moe van.
We hebben steeds met z'n allen gegeten, tussen de middag op het terras van het verpleeghuis, 's avonds buiten op het plein, zondagmorgen het ontbijt in het pension en daarna met z'n allen op de koffie bij een vriendin die door de week voor mijn moeder zorgt.
Ik weet niet hoe het er van de buitenkant uitzag, maar ik voelde me af en toe in een Italiaanse film waar de dementerende oma door de hele familie op sleeptouw wordt genomen, gewoon omdat het zo hoorde. Altijd zat er wel iemand naast mijn moeder die haar hielp met iets naar binnen te lepelen. Of vriendelijk tegen haar te kletsen, hoewel er niet meer terugkwam dan af en toe een brede glimlach. Ik geloof dat mijn moeder twee dagen lang permanent eten en drinken naar binnen kreeg geschoven, tenminste als ze niet in bed lag.
Zou ze het fijn hebben gevonden? Ik weet het niet. Ze keek af en toe wel erg moe uit de ogen, maar dan brachten we haar gewoon naar bed. Ik hoorde dat ze vanmorgen helemaal vrolijk was, misschien van ons bezoek, of misschien van de rust die was weergekeerd.