Dromen

Onlangs mocht ik een verpleeghuis bezoeken in een andere stad, heel ver weg van het huis waar mijn moeder woont. Een enorm complex, opgedeeld in kleine woningen waar mensen in groepjes van zes á zeven personen wonen. Iedereen had een eigen kamer, niet groot maar wel voorzien van veel persoonlijke dingen, niet alleen aan de muur. Elke voordeur was voorzien van een foto van de bewoner. Maar wat mij nog het meest verraste was de grote keukentafel en de mensen die daaraan zaten. Er was een mevrouw die de dag was weggeweest en daardoor wat later at. Ze werd geholpen door een verzorgende die ook zelf een bord eten voor zich had opgeschept. Hier aten bewoners en verzorgenden gezamenlijk. En dat niet alleen, de verzorgenden kookten zelf voor hun groepje bewoners. Soms met hulp van de mensen, soms met hulp van de familie. Dat deden ze in een gewone doorsneekeuken. De verzorgende had geen uniform aan, hij liep in z’n gewone kleren. Hij had zelfs een piercing. Ik kreeg een kopje koffie aan de keukentafel. Het gesprek ging over kleren en pijntjes. Er werd wat geroddeld. Een mevrouw keek alleen stralend voor zich uit, zoals mijn moeder. Ik dacht even dat ik droomde.