maandag, september 12, 2005

Overlijden

Als familie krijg je een beetje een band met de andere bewoners. Maar er overlijden ook mensen met enige regelmaat. Zoals die mevrouw die Belinda’s rookte: ‘Moet van de dokter’, zei ze altijd. Of de mevrouw die commentaar leverde op mijn zus die op haar knieën en in het zweet probeerde een zelfbouwschemerlamp in elkaar te zetten. ‘Die daar kan niet werken!.
Ooit mocht ik van een dochter even bij het sterfbed van haar moeder komen. Ik mocht haar moeder graag. Ik heb even over haar hand geaaid.
Hoe moet ik erachter komen wie is overleden? Bij binnenkomst vragen aan de verzorgenden: ‘En wie is er deze maand weer vertrokken?’. Ik leid het soms af uit het krantje dat alle bewoners elke maand krijgen. Maar omdat ik de achternamen van de mensen niet altijd ken, kun je het alleen maar afleiden uit de kamernummers van de nieuwe mensen die ‘worden verwelkomd’.
Zelf heb ik thuis al vier jaar het bidprentje van mijn vader in de kast staan. Hij valt soms om en dan zet ik hem weer recht. Zo lang hoeft misschien ook weer niet, maar een paar maanden een fotootje met een kaarsje ervoor?