Familie, meld je aan!

Zo’n staatssecretaris die zegt dat familie verplicht moet worden mee te helpen in de zorg, dat roept reacties op. De vraag is of het totaal: zijn uitspraak en de reacties daarop de zaak vooruit helpen. Iemand zei vanmorgen tegen mij dat haar moeder zich in paniek afvroeg wat ze nog meer zou moeten doen voor haar zus in het verpleeghuis, ze deed al zo veel. Dat was haar eerste reactie. Haar tweede reactie was commentaar leveren op de verzorging die steeds als zij op bezoek kwam koffie aan het drinken was.
De staatssecretaris vergeet al die mensen die al veel doen. Maar daar zal hij zich misschien niet druk om maken. Toch is het jammer dat hij hen door zijn scherpe uitspraak tegen zich in het harnas jaagt. Die mensen zou je moeten koesteren.
Wat de staatssecretaris ook vergeet, en dat is niet onbelangrijk, is de vraag of het personeel wel zo staat te springen om familie die komt meehelpen. Want familie dat is een ander verhaal dan vrijwilligers. Vrijwilligers, daar heb je een beleid voor, een coördinator, afspraken, notities, nota’s en een jaarlijkse borrel (op z’n minst). Dat zijn mensen die zich wel vrijwillig hebben gemeld om mee te helpen maar die niet in enige relatie staan tot een van de bewoners, over het algemeen dan.
Familie daarentegen is niet zo makkelijk te passen in het vrijwilligersbeleid. Familie heeft vaak ook een mening, want ervaring met de praktijk van alledag, of ‘alleweek’ of ‘allemaand’. Familie kan kritische zijn en niet elke instelling weet dat te waarderen. Ik vind het wel leuk allemaal. Kom op familie, meld je aan, bied je aan. En help mee de kwaliteit te verbeteren. 'ns kijken wat er gebeurt!