Win-win

Hoe help je als familie overbelaste verzorgenden aan een extra pauze. Daar moest ik aan denken toen ik onlangs het dossier van mijn moeder las. Jarenlang kreeg ik de map mee en kon ik ‘m op de kamer van mijn moeder lezen, waarna ik ‘m weer netjes teruggaf. Als ik vragen had, mailde ik de eerst verantwoordelijke verzorgende, of, als hij er het weekend was, stelde ik ze direct aan hem. En hij antwoordde, voor zover dat binnen zijn macht lag.
Heel in het begin heb ik ooit iets in de kantlijn geschreven, omdat ik dacht dat het zinnige informatie was voor de zorg van mijn moeder. Daarvoor werd ik op vingers getikt, of ik dat nooit meer wilde doen. Dat heb ik ook nooit meer gedaan. Hoewel ik inmiddels wel hoorde van andere verpleeghuizen die een gekleurd vel papier aan het dossier toevoegden om familie de ruimte te geven ook iets op te merken.
Maar goed. Sinds enige tijd waaien andere winden. Er zit of staat een verzorgende naast mij en mijn moeder te kijken, terwijl ik lees. Het is een beetje ongemakkelijk, voor mij en naar ik aanneem voor de verzorgende ook. Volgende keer zorg ik voor een kopje koffie met een stukje taart. En ik stel voor dat alle familieleden die contactpersoon zijn voor iemand in het verpleeghuis dat ook doen, dan hebben al die verzorgenden even een moment van rust. Heet dat niet een win-win-situatie?