Weinig aandacht dit weekend

Afgelopen weekend sprak ik een zoon die al drie jaar lang zijn bedlegerige moeder een keer per dag helpt met eten. Bewonderenswaardig. De zoon, zelf ook al op leeftijd, vertelde me over een schijnbaar eindeloze reeks van fouten, slordigheden en ergernissen. Ik word daar altijd een beetje depressief van. Op een zeker moment vroeg ik hem wat voor hem belangrijk was, wat hem werkelijk blij zou maken als hij bij zijn moeder binnen kwam lopen. Dat ze er goed verzorgd en netjes bij ligt in bed, zei hij. In eerste instantie dacht ik, ach, netjes, dat is ook maar een subjectieve norm. En ik vroeg hem waarom hij dat zo belangrijk vond. Dan weet ik zeker dat ze met aandacht en geduld is verzorgd, zei hij. Daar zit wat in. Ik dacht aan mijn moeder dit weekend. De ene keer trof ik haar aan met haar warme winterlaarsjes aan de voeten, met een buiten- en binnentemperatuur van ruim boven de 25 graden. De andere keer hing ze helemaal scheef in de stoel, en dat kan ze echt niet zelf hebben gedaan. De laatste keer bleek dat de veiligheidsgordel, die we soms gebruiken, de hele ochtend achter haar rug in de rolstoel had gelegen. Er was weinig aandacht dit weekend.