Huiskamerwerker

Het verpleeghuis van mijn moeder maakt onderdeel uit van een verzorgingshuis, dus er zitten ook een hoop oudere mensen die niet dementerend zijn, of nog niet zo erg. Wat me soms opvalt is dat mensen heel erg fel zijn op hun eigen plekje in het restaurant en in de zitjes van de entreehal. En ik hoor soms ook wel verhalen over hoe onaardig mensen kunnen zijn tegen nieuwelingen of tegen medebewoners die niet helemaal zijn zoals je ‘behoort te zijn’. Mijn zus noemt de dames die in het huis van mijn moeder bij de entree zitten wel eens de bejaarde pubermeisjes. Ik maakte het een keer mee dat een van de zitjes in de hal bezet was door een hele familie waarvan de vader en opa net was gestorven. Het was er een drukte van belang, een beetje verdrietig maar het klonk ook gezellig. Misschien ben je ook een beetje opgelucht als een heel oud iemand overlijdt.
Tegen een uur of drie zag ik een van de ‘stamgasten’, een oud dametje, met grote overtuigingskracht haar rollator richting zitje van de familie duwen. Ik voelde de bui aankomen. ‘Dat is mijn stoel’, beet ze iemand van het groepje toe. Oef, dacht ik. Je moet respect hebben voor ouderen, maar dit ging wel ver. Een jong meisje uit het gezelschap stond op en liep naar de mevrouw. Ze raakte haar even aan en vertelde dat haar opa zojuist was overleden en dat de familie hier even bij elkaar zat en of de mevrouw het niet heel erg zou vinden om een stukje verderop te gaan zitten. ‘Waar moet ik dan zitten’, antwoordde de mevrouw niet echt vriendelijk, maar het meisje liet zich niet van de wijs brengen. Ze duwde de mevrouw met zachte hand in de richting van een ander zitje en zorgde ervoor dat de mevrouw er een stoel vond. Knap deed ze dat. Eigenlijk zou een verpleeghuis/bejaardenhuis eens moeten investeren in een soort welzijnswerker, een huiskamerwerker zoals een straathoekwerker voor jongeren, iemand die op een respectvolle manier de oudjes af en toe tot de orde kan roepen. Dat zou het leven in zo’n huis misschien aangenamer maken.