Vallen en niet meer opstaan

De vrouw die drie weken geleden alsmaar rondliep en naar beneden wilde is inmiddels gevallen, heeft haar arm in het gips gehad, en dat gips is er al weer vanaf. Ze zit nu achter zo’n blad in haar stoel 'vastgeschroefd' en kan geen kant meer uit. Zondag sprak ik even met haar. Ze weet het nog wel van die arm. Maar ze wil nog steeds weg, naar beneden. Omdat ze nogal klein van stuk is, wiebelen haar voeten een paar centimeter boven de vloer. Ik heb haar maar een voetenbankje gegeven. Misschien is dat prettiger. Er is nu weer een nieuwe mevrouw die loopt. Ze kwam naar me toe en op zachte toon begon ze een voor mij onverstaanbaar verhaal te vertellen. Ik ben even een stukje met haar opgelopen tot ik weer naar mijn moeder wilde. Later zag ik haar voor de enorme nieuwe spiegel staan, pratend met zichzelf. Met haar rechterhand wreef ze over de spiegel. Even later ging ze voor een muur staan en begon opnieuw met haar rechterhand over de muur te wrijven. Het leek op schoonmaken.