maandag, december 03, 2007

Met z'n allen alleen

Ik hoorde een verzorgende verzuchten dat vroeger de mensen nog met elkaar konden praten op de etage van mijn moeder, maar dat nu er bijna geen onderling contact meer is. Dat klopt wel. Ik zie ook dat nieuwe bewoners er slechter aan toe zijn dan de mensen die er woonden toen mijn moeder vijf jaar geleden hier terecht kwam. Mensen die inmiddels bijna allemaal zijn overleden.
Terwijl vroeger mensen nog wel eens rondliepen, zitten ze nu binnen de kortste keren achter zo’n tafeltje vastgeklemd in de stoel of vastgezet met een band. Het ziet er niet vrolijk uit. En ze zitten voornamelijk voor zich uit te staren. Mijn moeder doet dat over het algemeen ook als ze ‘in de groep’ zit. Zondag zette ik haar naast een mevrouw die nog tamelijk helder oogt. ‘Niet zo boos kijken, hoor', zei ze op vriendelijke toon tegen mijn moeder. Die reageerde daar niet op. Ze trok zich verder terug in haar eigen wereld.
Ik kan me voorstellen dat het makkelijker is om te gaan met mensen die begrijpen wat je zegt. Ik heb ook de indruk dat de meest heldere bewoners de meeste aandacht krijgen. De mevrouw die elke vijf minuten vraagt of het koud is buiten, maar die ook goed kan zingen, krijgt een stuk minder aandacht. En de enige man in het gezelschap, die op luide toon begint te jammeren, alleen al wanneer je naar hem kijkt, ook niet. Toch zat diezelfde man afgelopen zondag met zijn familie in het zitje in de hal van het verpleeghuis en ik hoorde hem helemaal niet jammeren. Misschien moeten we dementerenden juist niet bij elkaar op een kluitje zetten.