maandag, augustus 20, 2007

‘Net een gevangenis’

Vroeger gingen de deuren van het verpleeghuis in het weekend om negen uur ‘s morgens open en om elf uur ‘s avonds dicht. Dat betekende dat er ook iemand achter de receptie zat.
Op zeker moment was de receptie om negen uur ‘s avonds dicht. Als je nu iets later dan negen uur eruit wil, moet je op vreselijk veel bellen drukken in de hoop dat iemand ergens op een afdeling je hoort en de deur opendoet.
Sinds een tijdje is receptie ook ‘s morgens later bemand, vanaf tien uur. Als je dan naar binnen wil moet je ook op een bel drukken en dan moeten de verzorgenden op afstand de deur openen. Een tijdstip dat het spitsuur is op de verschillende etages.
Laatst slaagde ik erin op een zondag om voor tien uur ‘s morgens binnen te komen en ook voor tienen het verpleeghuis weer uit te willen, met mijn moeder. Er stond nog een meneer, een bewoner, naast ons die er ook uit wilde. ‘Net een gevangenis...’, zei hij.
Ik hoorde dat ze nu ook in de avond eerder dicht willen gaan. Er zat laatst iemand van de cliëntenraad aan de balie die een onderzoekje deed hoeveel mensen er na zessen nog binnenkwamen. Het lijkt mij een beetje heilloze weg. Zo doe je de luiken steeds verder dicht...