Een middagje uit

Zondagmiddag waren mijn moeder en ik uitgenodigd door een vriendin die buiten de stad woont, in de heuvels. Een mooie plek om te vertoeven, leek mij. In het busje keek mijn moeder in het begin vrolijk om zich heen, maar naarmate wij onze eindbestemming naderden trok ze zich steeds meer terug in zichzelf. Gedurende ons bezoek hield ze me de hele tijd goed vast. Aan het einde van de middag kwam het busje ons weer halen. We hadden net wat eten opgeschept maar de chauffeur was onvermurwbaar. Andere klanten wachtten, dus we moesten hals over kop weer terug.
Eenmaal op haar etage warmde de verzorgende de bewaarde maaltijd op. Mijn moeder viel aan. In een hoog tempo at ze haar bord leeg. En ze was helemaal niet meer in zichzelf gekeerd. Misschien heeft ze zich tijdens het bezoek de hele tijd afgevraagd waar ze nu weer beland was. Kende ze die plek? Of had ze die mevrouw die haar zo vriendelijk toelachte al eens eerder ontmoet? En dan had ze ook nog gewoon honger.