Knap en dapper

Het onderwerp ‘mogen sterven’ is moeilijk en ingewikkeld als iemand het nog zelf kan uiten, maar nog moeilijker en beladen als iemand dat niet meer kan.
Voor iemand die zelf de wens tot sterven duidelijk kan maken, hebben we een euthanasiewetgeving waarbinnen zo veel mogelijk garanties zijn opgenomen om te voorkomen dat iemand buiten zijn wil een zachte dood sterft. Dat functioneert, op z’n Nederlands, met veel overleg, niet simpel, en dat is alleen maar goed. Elk mens is anders, elk geval is anders.
Maar wat als iemand het zelf niet meer kan uiten en als de mensen om die persoon heen alleen nog maar kunnen hopen of bidden dat het ophoudt? Daarover gaat dit fragment bij Pauw & Witteman. Deze moeder houdt van haar dochter. Deze moeder heeft achttien jaar lang voor haar dochter gezorgd, eerst thuis, nu in een instelling. Deze moeder ziet elke dag hoe haar dochter steeds minder aan het leven heeft. Deze moeder zou willen dat haar dochter niet meer verder hoeft te lijden.
Zonder veel woorden weet ze bij Pauw & Witteman haar gevoelens voor het voetlicht te brengen. Dat vind ik knap en dapper.