Ervaar dementie

The alzheimerexperience: een bijzondere manier om je in te leven in iemand die aan dementie lijdt. Alleen die meneer in de witte jas had voor mij niet gehoeven.

Dementie en taxichauffeurs

Slapend

Mijn moeder slaapt en onder het slapen eet en drinkt ze. Soms spert ze haar ogen ver open, daar schrik je er bijna van. Maar ik weet niet of ze me ziet, in de zin van dat het tot haar doordringt dat er iemand aan haar bed zit. Als ze haar ogen dicht heeft, slaapt ze niet altijd. Ze heeft ook veel gesprekken met gene zijde, denk ik. En soms lijkt ze ineens iets te zeggen over het hier en nu. ‘Gezellig’, zei ze ineens tegen mij. En tegen iemand anders zei ze ‘tot ziens’.
Mijn weekend met mijn moeder wordt dus steeds meer aan haar bed zitten. Haar hand vasthouden, haar lekkere dingen te eten geven, haar masseren. Ik ben bang dat er eind gekomen is aan onze gezamenlijke ontbijtjes in het pension. Het lijkt wel of ze dat niet meer haalt.
Afgelopen weekend moest ik studeren. Ik probeerde het gedachtegoed van Kant te doorgronden. Het helpt mij wel om dat hardop te doen. Dus vertelde ik mijn moeder hoe ik dacht het zat met het Categorisch Imperatief. Ze humde instemmend. Ach, Kant is goed gezelschap, hij werd ook dement op het eind van zijn leven.

Plaszakken

Sommige voorstellen voor de organisatie van het verpleeghuis van mijn moeder lijken meer op 1 april grappen dan op echte serieuze voorstellen. Het laatste voorstel dat ik hoorde was dat het personeel op de etage van mijn moeder van plaszakken zou worden voorzien. De kwestie is dat het toilet voor het personeel zich op een andere etage bevindt. Omdat de mensen niet alleen gelaten mogen worden, zou de dienstdoende verzorgende niet van de etage af mogen. Als de nood te hoog was, zou ze de plaszak kunnen gebruiken. Ik moest wel even nadenken toen iemand mij dat vertelde. Idioot voorstel natuurlijk. Maar eigenlijk had ik ook wel een beetje plezier erom. Ik vind het wel een vorm van ultieme solidariteit met de mensen waarvoor zij moeten zorgen. Die mogen ook niet meer naar de wc, en dus moeten ze het maar in hun luier laten lopen. Misschien is het dus een beter idee om de verzorgenden allemaal een inco te geven. Dan weten ze ook wat het is om het maar te laten lopen.


Bij de foto: Professor Maria Hopman toont de meeneemtoiletten tijdens een persconferentie voor de Nijmeegse Vierdaagse.

Mijn moeder als bedmens

Tijdens mijn laatste bezoek aan mijn moeder kwam een verzorgende bij ons kijken. Ik vroeg of ze me wilde helpen bij het verschonen van mijn moeder. 'Dat doen we bij de bedmensen pas na het eten', liet ze weten. Ik heb me een uur zitten verbijten. Daarna heb ik het maar gewoon gezegd. Mijn moeder is mijn moeder, niet een 'bedmens'.

Binnen de lijnen

Grote veranderingen in het verpleeghuis van mijn moeder. De directeur is van de ene op de andere dag ontslagen en een plaatsvervanger aangesteld. Er hebben ‘zodanige ontwikkelingen’ plaatsgevonden, dat de raad van bestuur ‘een ingrijpend besluit’ heeft moeten nemen. Over de hoed en de rand wordt ons verder niets meegedeeld.
De nieuwe directeur stelt zich een week na zijn aanstelling voor aan bewoners en familie. Ik heb nog nooit zo vaak het woord 'samen' gehoord. Dat klinkt goed. En ook dat hij bij alle oude mensen die aanwezig zijn even aanschuift en een praatje maakt. En dat hij niet alleen praat, maar ook lijkt te luisteren. Als ik vraag waar wij onze zorgen over de organisatie en kwaliteit van de zorg kwijt kunnen, gaat hij me uitleggen hoe de 'de lijn' werkt. Dat vind ik nou een minpuntje. ‘De Lijn’ in zorgland is in de eerste plaats een uitdrukking voor het personeel, waarmee wordt bedoeld dat je met klachten naar degene gaat die boven je staat, en die gaat dan weer een stapje hogerop. Hoewel wij geen personeel zijn wil de instelling graag dat wij als familie eerst praten met de eerst verantwoordelijke verzorgende (evv-er).
Als de voorstelling is afgelopen schuift er iemand aan mijn tafel die zich zorgcoördinator noemt en mij haar mailadres geeft. “Voor als er wat is.” Met de afdelingsmanager heb ik al regelmatig contact. Met de evv-er heb ik vanzelfsprekend het meeste contact. Zo ik heb er al drie op een lijn zitten, zeker niet op één lijn, overigens, maar dat is een andere kwestie.
De lijn, het is wel grappig dat deze nieuwe directeur daaraan refereert. Hij zou er waarschijnlijk niet hebben gestaan als iedereen zich aan 'de lijn' had gehouden.

Als ik een week later het verpleeghuis binnenloop is als in een Oost-Europees land de foto van de oude directeur weggehaald en is zijn naam van de postbus verwijderd. De geheimzinnigheid van de ‘zodanige ontwikkelingen’ leiden nauwelijks tot wilde roddels. Alsof iedereen het wel weet, een uitzondering daargelaten.

Post

Mijn moeder krijgt nog steeds van die leuke post. Ik heb al regelmatig gevraagd of ze willen stoppen, maar ja, roepingen laten zich niet tegenhouden.