Zolang ik nog weet wie zíj is...

Soms word ik zo enorm moe van mensen die me vragen of mijn moeder me nog herkent. Mijn standaardantwoord is meestal ‘ach, zolang ik nog weet wie zíj is...’ en dan lach ik me er maar doorheen. Dat helpt niet echt, want meestal moet ik vervolgens aanhoren dat die mensen hopen dat ze zelf nooit in die toestand terecht zullen komen. En daar word ik weer zo droevig van. Alsof het leven van mijn moeder niets waard is. Soms stel ik me voor dat ik deze mensen zeg dat ik het helemaal met ze eens ben, en of ze maar alvast willen tekenen voor zichzelf... ‘euthanasie bij dementie’-verklaring. Nou ja, misschien zouden ze dat nog doen ook. Ik denk dat ik de volgende keer vraag of ze een keertje met me meegaan. Dan kunnen ze zien dat het niet zo vreselijk is als iemand je misschien niet herkent. ’t Klinkt wellicht erg soft, maar dat je er toch erg van opkikkert als je zo’n brede glimlach krijgt, of een aai over je hoofd. Maar ik weet natuurlijk niet of mijn moeder haar glimlach zomaar aan iedereen weggeeft...