Opgelet... stagiaires!

Het was al weer lang geleden dat mijn moeders BH fout zat, maar onlangs op een vrijdagavond bij het uitkleden zag ik het weer. Mijn moeder kan dat met geen mogelijkheid zelf voor elkaar gekregen hebben.
Ik vroeg de verzorgende hoe het mogelijk was dat je iemand zo de BH aan deed en wie haar had aangekleed die ochtend. De stagiaire... was deze keer het antwoord. De vorige keer kreeg de enige mannelijke verzorgende de schuld.
Misschien was het dezelfde stagiaire die ik aan het begin van de avond naast een mevrouw zag zitten om te helpen met de koffie. ‘En nu het mondje even open...’ hoorde ik haar zeggen.

Behulpzaam

“Het is buiten te koud voor uw moeder. U kunt beter binnen zitten.” De eigenaar van het café is groot, sterk en resoluut. “Ik help u wel even”. Hij neemt de rolstoel van me over en manoeuvreert mijn moeder de drempel over het café in. Daar bestellen we een cappuccino. “Gaat het zo wel?”, informeert de serveerster, als ze de koffie voor mijn moeder neerzet.
Ik verbaas me er altijd over hoe behulpzaam mensen zijn als ik met mijn moeder buiten de muren van het verpleeghuis ben.
In een ander café waar we wel eens komen, verbouwt de eigenaar het hele café om een plekje voor mijn moeder te maken, als dat nodig is. Hij vertelde me een keer over zijn moeder die ook in een verpleeghuis had gewoond en dat hij achteraf altijd heeft gevonden dat hij haar meer had moeten verwennen in die laatste moeilijke periode van haar leven. Maar het zijn niet alleen de caféhouders die mij verrassen. Ooit zat ik met mijn moeder in het park naar het wildstromende water van de rivier te kijken, toen een Duitse mevrouw een paar margrietjes aan mijn moeder gaf omdat mijn moeder haar zo deed denken aan haar eigen moeder.
Mijn moeder maakt wat los in de mensen.

Spiegels

Het verbaast me dat er zo weinig spiegels in het verpleeghuis van mijn moeder hangen. Spiegels kunnen een mooi ruimtelijk effect hebben in smalle ruimtes, in de gangen bijvoorbeeld of in de kamers van de bewoners. Maar belangrijker is het plezier dat mijn moeder van spiegels heeft.
Er hangt een grote spiegel in de lift en als we daar gebruik van maken, communiceert mijn moeder met haar spiegelbeeld. Misschien denkt ze dat haar zus voor haar zit, of haar moeder. Ik weet het niet, maar het roept wel een reactie op bij haar. En geen vervelende…
Onlangs hoorde ik dat de oude directrice van het verpleeghuis op een dag alle spiegels heeft weg laten halen. Vreemd. Ik ga dat eens uitzoeken.

Zondag familiedag

Het was het afgelopen weekend nog mooi weer. Ik heb veel op het terras van het verpleeghuis gezeten. Met mijn moeder en zonder haar, tussen de middag toen ze in bed lag. Zondag is familiedag. Niet het juiste moment om nog wat achterstallig werk weg te werken, zoals ik van plan was. Het verst van me af zaten een moeder en dochter. Ik kon de dochter letterlijk verstaan omdat ze op megafoonsterkte met haar moeder sprak. Koop toch een gehoorapparaat, dacht ik bij mezelf. Vervolgens kwamen twee dames met een mevrouw die op mijn moeders etage woont naar buiten. Ze gingen achter mij zitten. Dat was een heel gezellig samenzijn. De twee dames bleken schoonzussen. Ze vonden dat hun tafelgenote te weinig buiten kwam en daar deden ze dus wat aan. Kwekkend en kakelend hielden ze mijn moeders medebewoonster bezig en elkaar. En dat alles op niet zo luide toon. Hun dementerende schoonzus kletste overal doorheen.
Even later kwamen twee zonen. De een met zijn vader, de ander met zijn moeder. Zij bleven kort en hadden niet veel gespreksstof, maar het zag er wel gezellig uit zoals ze bij elkaar zaten.
Tegen vier uur ging ik mijn moeder halen om haar ook nog even van de laatste zon te laten genieten. Het terras was bijna leeg. Alleen waar nog zon was, zaten nog wat mensen op een rijtje. Maar iedereen was al aan het vertrekken. Dus uiteindelijk zaten wij met z’n tweetjes nog even alleen, heel gezellig.