Behulpzaam

“Het is buiten te koud voor uw moeder. U kunt beter binnen zitten.” De eigenaar van het café is groot, sterk en resoluut. “Ik help u wel even”. Hij neemt de rolstoel van me over en manoeuvreert mijn moeder de drempel over het café in. Daar bestellen we een cappuccino. “Gaat het zo wel?”, informeert de serveerster, als ze de koffie voor mijn moeder neerzet.
Ik verbaas me er altijd over hoe behulpzaam mensen zijn als ik met mijn moeder buiten de muren van het verpleeghuis ben.
In een ander café waar we wel eens komen, verbouwt de eigenaar het hele café om een plekje voor mijn moeder te maken, als dat nodig is. Hij vertelde me een keer over zijn moeder die ook in een verpleeghuis had gewoond en dat hij achteraf altijd heeft gevonden dat hij haar meer had moeten verwennen in die laatste moeilijke periode van haar leven. Maar het zijn niet alleen de caféhouders die mij verrassen. Ooit zat ik met mijn moeder in het park naar het wildstromende water van de rivier te kijken, toen een Duitse mevrouw een paar margrietjes aan mijn moeder gaf omdat mijn moeder haar zo deed denken aan haar eigen moeder.
Mijn moeder maakt wat los in de mensen.