Dat was schrikken...

Dat was schrikken. Het bad was vol en op temperatuur, in de badkamer hing een heerlijke geur van lindebloesem. We hadden mijn moeder net met een beetje schuiven en wringen op de badlift gehesen, toen ze op luide toon begon te gapen, vervolgens wit wegtrok, de armen langs haar lichaam liet hangen terwijl haar ogen wegdraaiden. Snel een verzorgende van het verpleeghuis gezocht, die kwam in hoog tempo aanrennen en dacht met ons dat het hier om een TIA ging. In vliegende vaart mijn moeder ingepakt in haar badjas en voorzover mogelijk toegedekt met handdoeken terug naar haar kamer gebracht en in bed gelegd waar ze als een uit het nest gevallen vogeltje lag te bibberen met haar ogen dicht en haar armen om zich heen.
De verzorgende had in de tussentijd met een verpleegkundige gebeld die zich in een ander verpleeghuis bevond. Het tehuis van mijn moeder heeft geen verpleegkundigen in dienst, blijkbaar. Ze moest van allerlei testjes doen: bloeddruk, temperatuur, bloedsuiker... Ze deed het snel en professioneel. Intussen kwam mijn moeder steeds meer terug bij de levenden. Dit keer was iedereen blij dat ze alles vastgreep wat ze voorhanden kreeg, want dat betekende dat ze weer kracht in haar handen had. Toen alles klaar was, bleef ik nog even op een stoel naast haar bed zitten. Ze hield mijn hand vast, met de ogen stijf dicht. Af en toe deed ze ze even open als om te checken of ik er nog was, en zij ook...