Even niet klagen

We zijn net terug op mijn moeders kamer. We hebben op het terras gezeten, september en nog steeds warm. ‘Wat een genot’ zou mijn moeder zeggen. Ik schenk mijn moeder een glaasje wijn in en zet ondertussen de televisie aan om even naar het nieuws te kijken. Mijn moeder plukt aan haar rok en aan mij.
Dan wordt er op de deur geklopt. Een verzorgende komt binnen. Ze vraagt hoe ik wil dat zij helpt met mijn moeder naar bed brengen.
Nog een keer...
Ze vraagt hoe ik wil dat zij helpt met mijn moeder naar bed brengen.
Fantastisch...
Ze vertelt dat ze niet zo vaak meer op de etage van mijn moeder werkt en daarom niet weet wat de gewoonte is. Ik leg haar onze gewoontes uit en beloof haar dat ik haar roep als we klaar zijn. Of moet ze soms op een andere etage helpen? Nee hoor, ze is er gewoon.
Ze gaat weg en ik begin mijn moeder klaar te maken voor de nacht. Als het tandenpoetsen achter de rug is, wordt er weer geklopt. De verzorgende staat klaar met de tillift. Gelukkig was ik net klaar. Ze heeft een beetje moeite met de lift, die is ze ook niet meer gewend, en ik begrijp nu hoe mijn moeder aan een blauwe plek op haar voorhoofd kan komen. Gelukkig gaat het allemaal goed. Mijn moeder ligt in bed, krijgt haar nieuwe luier. Het meisje praat vooral met mij en weinig met mijn moeder. Maar daar klaag ik vandaag even niet over. I'll do the talking. Want de vraag die ze stelde was zo fantastisch...