Achterkleinkinderen op bezoek

Mijn nichtje kwam op bezoek met haar twee dochters, eentje van drie en eentje van vijf. Ik liep met ze mee naar het terras, want mijn moeder zat buiten. Ze vonden het maar raar, al die oude mensen bij elkaar, in rolstoelen, met stokken en rollators. Ze werden er verlegen van. ‘Willen jullie mee naar boven, even iets wegleggen op oma’s kamer?” Dat wilden ze wel. Vooral de lift was een succes. Behalve de deuren, die sluiten zo snel, alsof de lift heel veel haast heeft. In tegenstelling tot de bewoners van het verpleeghuis.
Op de etage van mijn moeder waren ze net het eten aan het opdienen. “Getver..”, zei de oudste, en kneep demonstratief haar neus dicht. De mensen die zaten de te eten keken verrukt op van hun maaltijd. Alleen één mevrouw kreeg het niet voor elkaar, die zat met haar rug naar ons toe. Ze probeerde moeizaam te draaien, maar de kinderen waren sneller dan water.
De kamer van mijn moeder vonden ze wel weer gezellig.
Weer terug naar beneden. De jongste moest naar de wc. Al in het voorportaal deinsde ze achteruit vanwege de stank. Ik kon haar geen ongelijk geven. Ik heb haar nog even voorgedaan hoe je met je neus dicht heel snel kon plassen, maar ze vond het te vies.
We zijn maar gauw naar buiten gegaan en hebben in een cafeetje pannenkoeken gegeten. Waarbij de kinderen lekker zaten te rotzooien en mijn moeder ineens “en nou stil...” zei. Waar ze zich niks van aantrokken.