Pak mijn hand heel even beet

Als ik zo oud geworden ben
Dat ik geen mens meer herken
En niet eens jouw naam meer weet
Pak dan mijn hand heel even beet
En zeg me gedag
Laat me voelen dat je me mag
Wellicht dat ik het gevoel herken
Dat ik voor iemand, iemand ben

Dit gedichtje stond in een bundeltje van een herdenkingsbijeenkomst in het verpleeghuis Regina Pacis in Arnhem. Mijn buurvrouw, wiens vader daar in de zomer is overleden, was erbij. Het verpleeghuis houdt één keer in de twee maanden een bijeenkomst om alle overledenen te herdenken. Een verzorgende had dit gedichtje geschreven. Mijn buurvrouw vond de bijeenkomst mooi en waardig. Het was een manier voor de verzorgenden en medebewoners om van haar vader afscheid te nemen. En van al die andere bewoners die deze zomer waren overleden. Zo krijgen verzorgenden ook gelegenheid om afscheid te nemen van een mens. Dat is geen overbodige luxe. Tegenwoordig moeten de kamers van de overledenen al binnen een dag leeg voor een nieuwe bewoner. Met dank aan mevrouw Ross, onze staatssecretaris, hopelijk nog maar voor even...