Moet ik al rouwen?

Moet ik nu al rouwen om het verlies van mijn moeder? Alle boekjes, films en zelfs tranentrekkende series op televisie hebben het erover. Je vader of moeder dementeert, je kunt er niet tegen dat ze niet meer weten wie jij bent, je ziet er de zin niet meer van in om hen te bezoeken…
Ik herken me niet in die verhalen. Om mijn vader heb ik gerouwd. Hij overleed vijf jaar geleden, tamelijk onverwacht. We hebben netjes begraven en daarna met familie en vrienden een Limburgs afscheid georganiseerd. Dat wil zeggen met iets meer versnaperingen dan koffie en een plakje cake.
Toen ik hoorde dat mijn moeder een beginnende dementie had, vond ik dat erg voor haar. Heel erg. En dat vind ik nog steeds. Maar ze is niet overleden en ik heb haar niet begraven. Ik geniet van de momenten dat ik bij haar ben. Voor mezelf vind ik het erg als ze ‘u’ tegen me zegt, want dan besef ik dat ik een vreemde voor haar ben. Maar dat komt niet zo vaak voor. En zelfs dan. Zolang ik nog weet wie zij is…
Nee, ik rouw niet… dat bewaar ik voor later, als we haar moeten begraven.
En ja, ik ben mijn moeder kwijt, maar ik heb ook geen moeder nodig. Dat zou mooi zijn, als ik op mijn 51ste nog een moeder nodig had. Dan zou ik psychische hulp moeten zoeken.