"Dat is niet de vriendelijkste hier..."

Tussen de middag eet ik graag samen met mijn moeder een kopje soep in het restaurant op de begane grond van het verpleeghuis. Ten eerste omdat ze op haar afdeling niet willen dat ik in de eetkamer erbij zit. Dat veroorzaakt onrust, zeggen ze. Bovendien kan ik dan ook niet zelf een kopje soep nemen. En het eet toch veel gezelliger samen dan alleen, dat geldt niet alleen voor mijn moeder, maar ook voor mij.
Het enige minpuntje in het restaurant is soms de muziek en soms de bediening.
Op deze zondag vormen beide méér dan ’n minpuntje. Muziek: krakende en bonkende housemuziek, net zo’n beetje naast de zender… En nog hard ook.
Inmiddels weet ik waar de volumeknop zit, maar de kast waarachter deze verborgen zit, was op slot.
En toen had ik het lef om een van de dames van de bediening te vragen of de radio uit mocht…
Ze boorde me eerst met haar blikken de grond in, beet me toe dat ze “maar twee handen had” en struinde weg. Blijkbaar sprak mijn gezicht ook boekdelen, hoewel ik dacht dat ik mijn uiterste best deed vriendelijk te kijken. Een paar oudere dames wenkten naar mij en toen ik naast hen stond zeiden ze op zachte toon: “Dat is niet de vriendelijkste hier…”
Niet te geloven dat zo iemand daar mag werken!
De radio ging gelukkig uit.