Something rotten...

De cliënt centraal te stellen, het blijft worstelen. Zo las ik laatst likkebaardend over het model Zorgleefplan Verantwoorde zorg. Een instrument om tot een persoonlijk zorgleefplan voor elke cliënt te komen. “Alles draait om de kwaliteit van leven van de cliënt”, staat er in een artikel dat ik erover lees. Je begint met “zo veel mogelijk informatie te verzamelen over wat kwaliteit van leven voor de cliënt betekent.” En dan gaat het niet alleen om de gezondheid, maar om het algemeen welbevinden. Over onder welke omstandigheden iemand wil wonen en leven, hoe het sociale leven eruit zou uit moeten zien, over het mentaal en lichamelijk welbevinden. De opstellers van dit model komen uit de praktijk. Het zijn de instellingen die zorg verlenen, de vereniging van verpleegkundigen en verzorgenden, de cliëntraden, de vereniging van verpleeghuisartsen en sociaal geriaters. Mensen die de praktijk kennen.
En dan valt er een brief in de bus van de instelling waar mijn moeder woont. Ik lees over de modernisering van de AWBZ, over zorgfuncties, zorgarrangementen, handelingen en zorgkaarten. En dat alles komt in het zorgdossier en of we daarover willen komen praten.
Tuurlijk willen we dat.
Maar nergens kom ik het uitgangspunt van het zorgleefplan tegen. De grenzen zijn niet wat goed is voor mijn moeder, maar hoeveel minuten geïndiceerd zijn. En dan mogen we in 2007 ook nog controleren of die minuten die zijn afgesproken ook daadwerkelijk zijn verleend.
“Something is rotten in the state of Denmark...”