Met de benen wijd wachten...

’s Avonds help ik mijn moeder met uitkleden. Ik probeer haar zo veel mogelijk zelf te laten doen. Ze kan zelf niet veel meer. Maar soms trekt ze toch nog even aan de mouw van haar blouse. En dat is toch weer mooi meegenomen. Daarna wacht ik op een verzorgende om ons te helpen mijn moeder in bed te leggen. Soms duurt dat even, maar dat is niet erg. Mijn moeder en ik vermaken ons wel.
Op een keer kwam een verzorgende gehaast binnenlopen. Ze had het druk, dat was haar aan te zien. Toch nam ze rustig de tijd om mijn moeder in bed te tillen. Samen draaiden wij mijn moeder op haar zij om haar voor de nacht een schone luier te geven.
Toen ging haar telefoon. Een verzorgende van een andere afdeling had zuurstof nodig voor een bewoner. Hoewel mijn moeders verzorgende een paar keer zei dat de persoon aan de andere kant van de lijn de verpleeghuisarts kon bellen, of Hoekloos (dé leverancier van zuurstof), bleef de andere kant maar doorkleppen terwijl moeder met de benen wijd lag te wachten tot de verzorgende uitgebeld was. Het was vast een noodsituatie, maar toch verbaasde me het dat de verpleeghuisarts niet meteen werd gebeld. Ik moest denken aan die keer dat ik op een zaterdagmorgen een paracetamol voor mijn moeder vroeg. De verzorgende wilde eerst de verpleeghuisarts bellen maar het was zaterdag… dus hij zou wel op maandag bellen…Gelukkig heeft hij meneer de dokter toen wel gestoord op zijn zaterdagmorgen. En dat ging slechts over een paracetamolletje.