Pech gehad…

Buiten rond de 30 graden, binnen rauwe andijviestamppot. Gelukkig heb ik voor mijn moeder een lekkere ijskoude huzarensalade van de cafetaria – zelfgemaakt - aan de overkant van de straat kunnen scoren. En dat flesje gekoelde witte wijn gaat er ook goed in. We zitten buiten op het terras van het verpleeghuis, als enigen.
Ik moet zeggen dat het eten in het tehuis van mijn moeder bepaald niet slecht is. Vooral de soepen zijn ijzersterk. Kreeftensoep, broccoli-zalmsoep, daar eet ik zelf ook altijd met plezier een kopje van, tegen betaling van 75 cent. Kom daar maar eens om in een restaurant! Met het warme eten doe ik zelden mee, hoogstens op feestdagen want dan kun je jezelf opgeven om met het feestdiner mee te doen. Het zal best lekker zijn, meestal eet mijn moeder het met smaak op. Zelden schuift ze het ver van zich. Heel soms ziet het er niet uit, zoals afgelopen vrijdag: Geb. Vis al la meuniere, vissaus, boterboontjes en Geb. Aardappeltjes. Dat leverde een wittig goedje op. Oh ja, met rabarber.
Een groter probleem is dat de kok het diner ver vooruit plant, ik geloof zelfs een jaar vooruit. Dan kun je niet zo snel inspelen op het weer. Koude salades zouden in deze temperaturen niet slecht zijn.
En wat ik jammer vind is dat de gerechtenkeuze heel erg Hollands is, met af en toe een streekgerecht, zoals konijn of zuur vlees. Verder heel erg vaak aardappels, weinig pasta of rijst. En spaghetti en nasi goreng komen heel af en toe voor op de lijst. Mijn moeder houdt wel van een beetje pittig eten. Wij zorgen ervoor dat ze dat ook krijgt. Maar er woont ook nog een heel vriendelijke maar vaak verdrietige Indische mevrouw op de etage van mijn moeder. Toen ik de kok een keer zei dat het voor haar toch wel droef is dat ze een of twee keer per jaar een Hollandse versie van de nasi goreng krijgt voorgezet, reageerde hij met een 'dan heeft ze pech gehad'.
Heel eerlijk eigenlijk die kok, daar hou ik van.